Interfejs aplikacji różni się od tego znanego z Nero dla Okien i przypomina bardziej ten spotykany w popularnej linuksowej aplikacji do wypalania płyt – GnomeBackerze. U góry znajdziemy panele nawigacyjne: w lewym wyświetlane jest drzewo katalogów, a w prawym lista plików i podfolderów. Poniżej znajduje się okno projektu z zakładkami, dzięki którym uzyskamy dostęp do innego widoku, np. tworzonego układu plików i ścieżek.
| NeroLinux 2.0.0.0 |
| Wymagania: Linux z jądrem 2.6, biblioteka GTK1.2.x, ok. 25 MB na dysku |
| + obsługa wielu nagrywarek CD/DVD podłączonych do magistrali IDE/SCSI/USB, tworzenie i nagrywanie obrazów płyt, zgodność z Nero API 6.6, technologia UltraBuffer – ubogi graficznie i funkcjonalnie interfejs aplikacji, brak kreatorów nagrywania, wymagana komercyjna licencja Nero |
| Cena: wymagana licencja Nero www.nero.com |
Ponieważ interfejs NeroLinux bazuje na starszej wersji biblioteki GTK1, to nie prezentuje się on zbyt atrakcyjnie na tle współczesnych aplikacji dla Pingwina. Wielu osobom przyzwyczajonym do Nero będzie brakowało kreatorów. Korzystając z NeroLinuksa, musimy nieco więcej wiedzieć na temat standardów nagrywania płyt. Na przykład jeśli będziemy chcieli nagrać krążek CD-Audio z plików MP3, to w programie dla Pingwina przeciągamy zbiory do okna projektu przełączonego na widok ścieżek. Jeśli upuścimy “empetrójki” do panelu z widokiem systemu plików, rozpoczniemy tworzenie zwykłej płyty CD-Data.
Taki sposób pracy będzie kłopotliwy dla wielu osób korzystających wcześniej choćby z darmowego programu do wypalania dla Linuksa K3b. Nie sądzę więc, aby komercyjny NeroLinux zbyt szybko zyskał taką popularność wśród użytkowników Pingwina, jak stało się to w wypadku wersji tej aplikacji dla Okien.
