Edycja 10.2 Linuksa promowanego przez Wydawnictwo Software bazuje na jądrze systemowym 2.6.9, a do obsługi graficznych okienek wykorzystywany jest serwer X.org 6.8.1. W skład dystrybucji wchodzą też m.in. takie komponenty, jak KDE 3.3.2, GNOME 2.8.1, pakiet biurowy OpenOffice 1.1.2, przeglądarki WWW Mozilla 1.7.5 i Firefox 1.0 oraz klient poczty (i narzędzie pracy grupowej w jednym) Evolution 2.0.2. Miłośnicy multimediów mogą korzystać m.in. z MPlayera 1.0Pre6a i Xine’a 1.0.0. Niedawno na stronie projektu pojawiła się nawet poprawka pozwalająca uruchomić na komputerze z Auroksem usługę Blue- Connect Ery. System operacyjny możemy pobrać z serwerów FTP dystrybucji lub kupić w wersji na płytach CD i krążku DVD. Edycja binarna dostępna jest wyłącznie dla procesorów i386.
| Aurox 10.2 Azurite |
| Wymagania: i586, ok. 600 MB na dysku |
 dobra polonizacja systemu  nachalne reklamy podczas instalacji, kiepski dostęp do informacji na temat systemu |
| Cena: freeware (GPL) www.aurox.pl |
Nowy Aurox jest dystrybuowany w trzech wersjach: jako uniwersalny OS do wszelkich zastosowań, jako LiveDVD (czyli system operacyjny uruchamiany wprost z krążka DVD, bez konieczności instalacji) oraz jako system przeznaczony do zastosowania w charakterze zapory ogniowej. Twórcy tej ostatniej wersji – Aurox Firewalla – wykorzystali wypróbowaną metodę częściowej ochrony przed atakami włamywaczy, polegającą na uruchamianiu systemu z płyty DVD. Taki OS nie oferuje graficznego interfejsu użytkownika, a zarządzanie nim odbywa się zazwyczaj zdalnie.
Twórcy systemu zapewniają pomoc techniczną w postaci “bazy incydentów”, czyli forum dyskusyjnego służącego do zgłaszania problemów, w których rozwiązaniu starają się pomóc bardziej zaawansowani użytkownicy Auroksa. Planowane jest powstanie klubu miłośników tego OS-u, dla których przewidziane są dodatkowe atrakcje. Na stronie Auroksa nie znajdziemy informacji na temat płatnej opieki technicznej, lecz pomoc taką zapewni chętnym dowolna firma świadcząca usługi linuksowe.
Gwoli wyjaśnienia – azuryt to minerał spotykany często w miejscach występowania rud miedzi. Trudno powiedzieć, dlaczego twórcom kolejnej wersji tak bardzo spodobał się jego dyskretny, granatowy blask. A może po prostu zainspirował ich fakt, iż azuryt może – choć wcale nie musi – zamienić się w najprawdziwszy malachit?
