Podstawą każdego komputera klasy IBM PC jest odpowiednia płyta główna. Zależnie od sposobu zaprojektowania i wykonania tego elementu można uzyskać lepsze lub gorsze ostateczne parametry pracy komputera.
Układ Triton 3 i typowe układy I/O
W naszym laboratorium mieliśmy okazję przetestować jedną z płyt głównych tajwańskiego producenta Spring Circle Computer inc przeznaczoną dla procesorów piątej generacji.
Urządzenie powstało na bazie bardzo rozpowszechnionych układów Intel 430 VX popularnie nazywanych Triton 3. Na płycie zintegrowano typowe układy IO to jest: dwa porty szeregowe korzystające z układów 16550, port równoległy pracujący w trybach EPP i ECP, kontroler stacji dyskietek oraz podwójny kontroler dysków EIDE pracujący w trybie BUSMASTER. Uzupełnieniem tych peryferii był port myszki w standardzie PS/2. Dzięki regulatorowi napięcia, w podstawce typu ZIF można umieścić procesory zasilanie różnymi napięciami. Na płycie umieszczono także 256 KB pamięci cache drugiego poziomu pracującej w tybie Pipelinie Burst. Pamięć podręczną można rozszerzyć do 512 KB, korzystając z odpowiedniego złącza. Całością zarządzał Award BIOS umieszczony w programowalnej pamięci Flash EPROM.
| Wyniki testu | |||
| Rodzaj pamięci | SDRAM | EDO RAM | DRAM |
| Cache włączony | 3954 | 3929 | 3920 |
| Cache włączony | 3598 | 3427 | 3318 |
Interfejsy SP-561-D2
Płyta matka posiadała 4 złącza ISA, 3 PCI oraz 4 gniazda na pamięci w standardzie PS/2 oraz 2 168-pinowe modułu DIMM SDRAM. Ponieważ do urządzenia dostarczono dwa moduły pamięci SDRAM o pojemności 16 MB każdy, sprawdziliśmy różnicę w wydajności nowych DIMM-ów w porównaniu z popularnymi na rynku pamięciami typu FP DRAM oraz EDO RAM. Wyniki testu przedstawia tabelka.
Test SP-561-D2
Test płyty i pamięci przeprowadzono z procesorem Pentium 100 MHz w środowisku DOS, Windows przy włączonej i wyłączonej pamięci cache. Otrzymane wyniki wskazują, że przy wykorzystaniu standardowych aplikacji, przy włączonej pamięci podręcznej drugiego poziomu, różnice między wydajnością poszczególnych pamięci są bardzo małe. Dopiero przy wyłączonym buforze można było zauważyć nieco większe różnice. Dlatego też pamięci SDRAM można polecić wszędzie tam, gdzie używa się wielozadaniowych, dużych systemów operacyjnych typu Windows NT lub Unix. W systemach tych bardzo często występuje konieczność sięgania w różne, odległe obszary pamięci, przez co procent trafień cache’u jest niewielki. W takich warunkach zaczyna się liczyć rzeczywista wydajność pamięci.
|
|
Należy zauważyć, że otrzymane wyniki różnią się także w przypadku porównania testowanej płyty z inną, również z układami Triton, którą posiadamy w laboratorium. Przy włączonym buforowaniu i pamięciach DRAM nasza płyta wzorcowa osiągnęła 3703 punktów wydajności.
Podsumowując, płyta główna SP-561-D2 charakteryzuje się bardzo dobrą wydajnością. Jedyną drobną niedogodnością jest utrudniony dostęp do złącz kontrolera EIDE i Multi IO po zainstalowaniu modułów DIMM oraz karty PCI. Możliwość zastosowania pamięci SDRAM sprawia, że może być ona solidną podstawą do budowy wydajnych komputerów. Szczególnie tych przeznaczonych do pracy z najnowszymi systemami operacyjnymi.
