Problemem miniaturowych komputerów jest to, że ciągle gdzieś się gubią” – mówi Mark Weiser, rozgarniając papiery na swoim biurku. Po chwili jednak główny technolog Xerox PARC (Xerox Palo Alto Research Center) wyciąga spod stosu dokumentów plastikowe pudełko wielkości dyskietki. “Musimy włożyć jeszcze sporo pracy, by urządzenia te stały się naprawdę tanie” – dodaje, prezentując na dłoni cacko znane jako “Active Badge”. Miniaturowy komputerek można przypiąć do ubrania jak identyfikator. We wnętrzu niby-plakietki kryje się mikroprocesor, który za pośrednictwem odpowiednich nośników zarządza informacjami napływającymi do i wysyłanymi z tego urządzenia. Naciśnięcie niewielkiego przycisku sterującego może np. otworzyć drzwi, uaktywnić dodatkowe łącze telefoniczne lub dostosowywać menu na ekranie do indywidualnych potrzeb użytkownika. Działające na podczerwień diody przesyłają odpowiednie instrukcje do komórek odbiorczych umieszczonych w ścianach pomieszczeń, te zaś przekazują dalej konkretne polecenia.
Mark Weiser wyciąga z szuflad biurka i kieszeni spodni kolejne modele miniaturowych komputerów. Jeden z nich dołączony jest do pęku kluczy; drugi ma wygląd karty kredytowej, można więc go śmiało umieścić w portfelu. Zasada działania tych urządzeń jest jednakowa. Do programowania poszczególnych funkcji służy niewielki przełącznik. Umieszczony wewnątrz kilkumilimetrowy chip steruje działaniem wszystkich aplikacji. Akumulatorki zasilające urządzenie wystarczają na kilka lat. Co jakiś czas (najczęściej po tygodniu pracy, średnio przez 80 minut dziennie) trzeba je jednak podładować. Za pomocą złącza podczerwieni komputer przekazuje impulsy do odbiorników uruchamiających odpowiednie procedury. Standardowym językiem komunikacyjnym wykorzystywanym przez minikomputerki jest protokół internetowy.
|
Niniejszym artykułem chcemy zainaugurować serię tekstów dotyczących komputerów XXI wieku. W kolejnych numerach CHIP-a będzie można przeczytać o przyszłych możliwościach wykorzystania procesorów w różnych dziedzinach życia.
