Przypomnijmy: maksymalna dostępna przestrzeń adresowa wynosi wówczas 2
20
bajtów, czyli 1 MB. Pamięć operacyjna podzielona jest na 64–kilobajtowe, nierozłączne obszary, zwane segmentami. Adres logiczny dowolnej komórki pamięci składa się z dwóch elementów: 16-bitowego członu, określającego numer segmentu oraz przesunięcia (offsetu), wskazującego konkretną komórkę w segmencie. Aby podać adresy fizyczne poszczególnych komórek RAM-u, należy pomnożyć numer segmentu przez 16, a do otrzymanej liczby dodać offset. W taki sposób podczas pracy w trybie rzeczywistym adresują pamięć wszystkie procesory Intela należące do serii x86. Dotyczy to nawet procesorów Pentium – one także mają wówczas dostęp do 1 MB pamięci.
|
Możliwość rozszerzenia przestrzeni adresowej pojawiła się w momencie rynkowej premiery procesora 80286. Ten model potrafił pracować w tzw. trybie wirtualnym (Virtual Mode, tryb z ochroną pamięci). We wszystkich następnych konstrukcjach Intela (80386, 80486, Pentium) konsekwentnie implementowano takie rozwiązanie.
