Język opisu filmu

Wymagania użytkowników co do sposobów otrzymywania informacji ciągle wzrastają. Jeszcze parę lat temu najpowszechniejszym sposobem prezentacji danych był sam tekst, później tekst z kilkoma elementami graficznymi. Od niedawna wykorzystywane są też dźwięk i wideo, dzięki którym możemy śledzić na żywo wydarzenia z każdego zakątka świata. Technologia binarnego zapisu danych jest powszechnie stosowana na całym świecie. Cyfrowe aparaty i kamery są obecnie dostępne niemal dla każdego. Urządzenia te stopniowo wypierają starsze, analogowe, oferując jednocześnie duże możliwości obróbki i przenoszenia danych.

Istotną rolę w procesie rozwoju multimediów odegrały standardy opracowane przez naukowców z MPEG (Moving Picture Experts Group). MPEG-1 i 2 stały się popularnymi standardami zapisu filmów (Video CD) oraz umożliwiły powstanie kina domowego i urządzeń DVD. Natomiast MPEG-4 jest powszechnie używanym standardem łączącym produkcję z dystrybucją w przypadku telewizji cyfrowej, interaktywnych multimediów oraz mobilnych sieci użytkowych.

Od ponad roku trwają prace nad nowym formatem cyfrowego zapisu danych audio- -wideo. MPEG-7 nazywany inaczej Multimedia Content Description Interface, czyli interfejsem opisującym zawartość danych multimedialnych, ma umożliwić wyszukiwanie informacji jeszcze sprawniej, niż ma to miejsce dzisiaj w przypadku dokumentów tekstowych, zwiększając jednocześnie walory prezentacyjne materiału.

Poza znanymi już z poprzednich standardów MPEG procesami kodowania i dekodowania obrazu, w MPEG-7 pojawił się cały blok definiujący opis schematów uzyskany z generalizacji danych (podziału ich pod względem znaczeniowym/merytorycznym). Tak ułożone opisy przekazywane są do zewnętrznych algorytmów wyszukiwania oraz filtrowania.

Większą skuteczność odnajdywania danych ma umożliwić język definicji opisu DDL (Description Definition Language), dzięki któremu dane lub ich fragmenty będą znacznie łatwiejsze do odnalezienia dla algorytmów szukających czy filtrujących. Sam język DDL ma bazować na znanej i używanej przez projektantów aplikacji internetowych technologii XML. Takie podejście znacznie ułatwi firmom internetowym wdrożenie nowego standardu.

DDL definiuje schematy opisu DS (Description Scheme), które są tworzone dla dźwięków, ruchomych obiektów oraz stałych elementów, nie zmieniających swojej pozycji na obrazie. Można tu podać przykład, w którym kamera (obserwator) jest skierowana na parking samochodowy. Samochód jest określony przez swój kształt (shape). Podczas wjazdu auta na parking jedynie ono się porusza, natomiast tło sceny pozostaje bez zmian. W nowym standardzie wprowadzono wiele typów kształtów (także trójwymiarowych), dzięki czemu – przy dobrym ich doborze do danej sceny – znacznie zwiększy się skuteczność kompresji.

Poprawiono również wiele algorytmów obróbki danych już w trakcie samego kodowania i dekodowania obrazu. Nowością w stosunku do poprzednich formatów MPEG 1,2,3 jest uwzględnianie ruchu kamery w przestrzeni 3D w trakcie rejestracji danych. Pozwala to łatwo przewidzieć zwroty kamery i wykorzystać najbardziej trafne wzory opisujące animację. W procesie kodowania i dekodowania obrazu użyto nowych algorytmów kwantyzacji obrazu. Kwantyzacja jest procesem, w którym obraz najbardziej traci na swojej jakości, a MPEG-7 wykorzystuje algorytmy, dzięki którym możliwe jest uzyskanie filmów znacznie lepszej jakości niż poprzednio.

Powstał już próbny program używający standardu MPEG-7. Aplikacja XM (eXperimentation Model) jest podzielona na dwa poziomy: serwera oraz klienta. Testowy program pokazuje, w jaki sposób są wykorzystywane opisy schematów (DS), wyznaczniki D (Descriptor) definiujące cechy i właściwości schematów, a także ich modyfikacje za pomocą języka DDL (patrz: rysunek). MPEG-7 może być traktowany jako ulepszenie starszych standardów MPEG, ale ich nie zastąpi, ponieważ najważniejszą cechą “siódemki” jest możliwość opisywania danych multimedialnych, a nie tylko samo ich wyświetlanie, jak miało to miejsce w przypadku poprzednich wersji.

Będzie to pozwalało na zastosowanie MPEG-7 nawet podczas robienia zakupów w Internecie, umożliwiając bardzo szybkie – praktycznie w ułamku sekundy – odnalezienie np. płyty czy książki. Łatwiejszy stanie się dostęp do archiwów telewizji i radia. Znacznie prostsza selekcja wiadomości, które będziemy chcieli zobaczyć czy usłyszeć, uatrakcyjni każdy serwis informacyjny. Również biblioteki czy księgarnie o wiele łatwiej i szybciej będą mogły prezentować swoje zbiory.

Do wprowadzenia standardu MPEG-7 dojdzie nie wcześniej niż za rok i wiele szczegółów dotyczących samego opisu może się jeszcze zmienić (jednocześnie już od paru miesięcy trwają prace nad standardem MPEG-21). Oficjalne zatwierdzenie nowego “empega” przez ISO/IEC planowane jest na październik 2001 roku. Dopiero wtedy możemy oczekiwać pierwszych wdrożeń technologii MPEG-7. Natomiast to, z jakim skutkiem te działania zostaną wprowadzone, zależy od firm takich jak Microsoft, Intel, Sony, Codac oraz wszelkich sieci telewizyjnych i producentów filmowych. Niestety jest jeszcze jeden problem: transfer w Sieci, który pozostawiając wciąż wiele do życzenia, uniemożliwił rozwój niejednej rewolucyjnej technologii.

Info
Grupy dyskusyjne
Uwagi i komentarze do artykułu:
#
Pytania techniczne:
#
Internet
Grupa badawcza
http://www.mpeg-7.com/
Informacje o standardzie MPEG-7
http://www.cselt.it/mpeg/
Strona standardu MPEG-7
http://www.darmstadt.gmd.de/mobile/MPEG7
Więcej:bezcatnews