Jeśli znudzi nam się wygląd KDE, możemy zawsze zmienić menedżera okien. Zanim to jednak zrobimy, warto skorzystać z możliwości udostępnianych przez menedżera tematów tego środowiska. Edycja kilku plików tekstowych może bowiem zdziałać cuda.
Do niedawna Linux postrzegany był jako system operacyjny wyłącznie dla administratorów i zaawansowanych użytkowników. Obsługa systemu sprowadzała się do żmudnej edycji plików konfiguracyjnych i ręcznego wprowadzania poprawek. I choć ta ideologia nie uległa zmianie, Linux przeszedł prawdziwą metamorfozę. Został wyposażony w środowiska graficzne, wzbogacony obsługą nowych urządzeń i dzisiaj nie tylko w niczym nie ustępuje MS Windows, ale pod wieloma względami go przewyższa.
Budowa Linuksa przypomina budowę cebuli. Trzon systemu stanowi jądro, które jest odpowiedzialne za bezpośrednią komunikację systemu z komputerem (sprzętem). Na jądro założone są powłoki, odpowiadające za komunikację pomiędzy użytkownikiem systemu a jądrem. Jedną z najbardziej rozbudowanych i funkcjonalnych jest powłoka Bash.
Linux, stając się coraz bardziej przyjazny dla użytkownika, został również wyposażony w środowiska graficzne przypominające swoim wyglądem i funkcjonalnością GUI Microsoftu. Użycie liczby mnogiej nie jest przejęzyczeniem. Ze względu na modułową budowę Linuksa możemy używać wielu środowisk graficznych, znacznie różniących się od siebie. Do najbardziej rozbudowanych należą między innymi KDE, Gnome, Enlightenment, WindowMaker i SawFishe. Każde z nich rozwijane jest przez oddzielny zespół programistów, a najnowsze wersje dostępne są w Internecie. My zajmiemy się projektem KDE w wersji 2.x. Jest to środowisko graficzne chyba najbardziej przypominające MS Windows, a tym samym najbardziej przyjazne dla dotychczasowych użytkowników systemu z Redmond. Jest ono oparte na bibliotece graficznej QT. Na potrzeby KDE 2.1 została ona od nowa zaprojektowana i zoptymalizowana.
Jak już zostało powiedziane, wszystko w Linuksie opiera się na plikach konfiguracyjnych. W nowych dystrybucjach większość z nich modyfikuje się za pomocą graficznych narzędzi konfiguracyjnych. Istnieją jednak pliki, do których dostęp można uzyskać tylko za pośrednictwem edytorów tekstowych. Do tej kategorii należą pliki odpowiadające za wygląd okien KDE 2.x, czyli tzw. styl okien (Themes). W przeciwieństwie do Windows w Linuksie napisanie własnego, niepowtarzalnego stylu nie wymaga znajomości języków programowania. W tym artykule pragnę przybliżyć proces tworzenia własnych stylów, którego jedynym ogra- niczeniem jest nasza fantazja, okraszona szczyptą wiedzy i pomysłowości.
Jak zacząć?
Wygląd KDE 2.x można niemal dowolnie kształtować. Służą do tego pliki konfiguracyjne znajdujące się w katalogu /usr/share/ appas/kstyle/themes. Pliki te można samemu edytować i konfigurować lub napisać całkiem nowy, niepowtarzalny styl. Do zarządzania stylami w KDE 2.x służy specjalny menedżer stylów, który znajduje się w menu K | Konfiguracja | KDE | LookN-Feel | Styl i zawiera listę dostępnych w systemie stylów.
| Po zdefiniowaniu tematu nasz pulpit może wyglądać na przykład tak jak na ilustracji. Może, ale nie musi… |  |
Aby określić własny styl, musimy najpierw stworzyć nowy plik o dowolnej nazwie, z rozszerzeniem.themerc. Takie rozszerzenie pliku jest konieczne, aby menedżer stylów poprawnie rozpoznał nasz plik. Zawartość pliku będzie podzielona na sekcje konfigurujące poszczególne elementy pulpitu. Na przykładzie jednej z takich sekcji postaram się omówić wszystkie sekcje używające tych samych kluczy.
[KDE] widgetStyle=basicstyle.la
Ten wpis wymusza na KDE, aby używało tzw. widget-stylu wspierającego tematy. Widget – cóż to jest takiego? Generalnie chodzi o to, że w KDE istnieją elementy zdefiniowane odgórnie przez programistów KDE, czyli wzorce określające wygląd i zachowanie klawiszy przycisków, strzałki przewijania itp. Wzorce te, czyli widgety, definiują wszystkie elementy pulpitu KDE. Jeżeli zmodyfikujemy większość plików stylów z /usr/share/apps/kstyle/ themes, możemy zobaczyć, że nie zawierają one żadnych elementów konfigurujących poza nazwą widgetu. Są to style zdefiniowane głębiej w systemie i nie podlegające modyfikacji. Czy oznacza to, że już nic nie da się zrobić? Oczywiście, że nie. Dla linuksowców pragnących, aby ich ukochany system był jedyny i niepowtarzalny, stworzono widget o nazwie basicstyle.la. W odróżnieniu od stylów niemodyfikowalnych basicstyle.la definiuje tylko takie parametry, jak wysokość i szerokość klawiszy, szerokość pasków przewijania oraz jego sposób oddziaływania z innymi elementami. Rozmiar oraz sposób działania widgetu są ściśle określone i nie podlegają modyfikacji. Cała reszta zależy od naszej inwencji. Jeżeli zatem użyjemy basicstyle.la i zapiszemy nasz plik, możemy sprawdzić, jaki to da efekt. Aby to zrobić, użyjemy menedżera stylów. Użyjmy polecenia K | Konfiguracja | KDE | LookNFeel | Styl i wybierzmy odpowiedni plik. Nasze okna będą wyglądać zgodnie z nowym stylem. Zobaczymy jednak, że nowa szata KDE nie jest zbyt atrakcyjna. Dzieje się tak, gdyż wszystkie elementy pulpitu są zdefiniowane zgodnie z tymi samymi wartościami domyślnymi.
—
| Info Strona projektu KDE http://www.kde.org Polska strona KDE http://www.kde.com.pl Forum wymiany tematów KDE http://kde.themes.org |
