Polskie gadanie

Gdy prawie rok temu (w numerze 2/2001, str. 182) zaprezentowałem przegląd używanych w Polsce komunikatorów internetowych, rodzimym produkcjom poświęciłem stosunkowo niewiele miejsca. Z dwóch powodów: po pierwsze – w artykule skoncentrowałem się na ogólnym przedstawieniu technologii oraz zastosowań programów tego typu. Po drugie – polskie „icki” nie były jeszcze tak popularne jak dzisiaj. Wprawdzie Gadu-Gadu już istniało i zaczynało zyskiwać popularność, ale do obecnego triumfu było mu jeszcze daleko. Cóż się więc stało przez ten rok?

Somosierra?

Spójrzmy na wyniki ankiety CHIP-a. Wśród internautów odwiedzających naszą stronę WWW aż 75% deklaruje korzystanie z Gadu-Gadu! Na odpowiedź „innego zagranicznego” – a więc, jak można domniemywać, również ICQ – oddano tylko 13% głosów. Oczywiście osoby, które zagłosowały w ten sposób, nie tworzą grupy reprezentatywnej dla polskiego Internetu. Jednak bez większego ryzyka można założyć, że goście naszej sieciowej witryny należą do grupy internautów nieco bardziej zaawansowanych. A zatem odsetek korzystających z aplikacji niepolskich może być w pozostałej części jeszcze mniejszy? Czyżby pionierski „icek” został w Polsce zupełnie wyparty?

Kraj bez gęsi

Pierwszy powód sukcesu polskich komunikatorów jest oczywisty – wolimy posługiwać się oprogramowaniem, które porozumiewa się z nami w naszym ojczystym języku. Znacznie ciekawsza jest chyba inna przyczyna – ICQ jest? zbyt skomplikowany. Mnogość dostępnych w nim funkcji bywa – z jednej strony – bardzo rzadko wykorzystywana, a z drugiej – onieśmiela początkujących internautów.

Równie ważną funkcją komunikatorów stała się obsługa SMS-ów, początkowo grająca tylko rolę swoi”wartości dodanej”. Obecnie komunikator pozbawiony możliwości wysyłania tych komórkowych depesz nie ma po prostu wśród internautów szans.

Wprawdzie ICQ wyposażono w końcu w obsługę SMS-ów, jednak działała ona kulawo – funkcję tę realizował amerykański operator i wiadomości często nie docierały do odbiorców. Twórcom polskich komunikatorów było przy tym łatwiej dostosowywać się do fanaberii rodzimych bramek – znacznie szybciej przygotowywano łaty lub nowe wersje programów.

Istotny, jeśli nie dla niektórych nawet najważniejszy, jest także inny czynnik: odległość od serwera. Mimo specyfiki polskiego Internetu (czytaj: łączy fatalnej jakości) łączność z krajowymi serwerami jest pewniejsza niż z „ickowymi”, położonymi za Oceanem.

Ociec, prać?

Do sukcesu polskich komunikatorów przyczyniły się także strategiczne decyzje i działania marketingowe ich twórców. Jakże sprytnym posunięciem firmy sms-express.com było wypromowanie Gadu-Gadu na bazie wcześniejszej aplikacji – SMS Express. Do tej już wtedy popularnej aplikacji do wysyłania SMS-ów dodano funkcje komunikatora i tak narodził się Gadu-Gadu.

Kontakt oraz Onet Komunikator to z kolei programy nierozerwalnie związane z promującymi je portalami – Wirtualną Polską i Onetem. Aplikacje te powstały jako produkt czysto marketingowy – poprzez swoje istnienie mają wiązać swoich użytkowników z macierzystymi witrynami. Zdobywają popularność jakby mimochodem: sieciowi neofici, którzy swoją przygodę z Internetem rozpoczynają od bram Wirtualnej lub Onetu, w „naturalny” sposób odkrywają użyteczność programów zwanych komunikatorami.

Wszystkie te marketingowe sztuczki na nic by się nie zdały, gdyby nie samo sedno sprawy – zestaw funkcji zaimplementowanych w omawianych programach. Przyjrzyjmy się zatem, co mają do zaoferowania poszczególne aplikacje.

Władza ludu?

Ostatecznym kryterium przy wyborze komunikatora jest jego popularność. Ale ta również ma swoje odmiany: czy chcemy, by w naszym zasięgu była jak największa grupa ludzi, którzy tylko potencjalnie zostaną naszymi znajomymi? Czy też chodzi nam o popularność wśród naszych dotychczasowych znajomych? Na szczęście na obecnym etapie rozwoju polskiego rynku komunikatorów możemy mieć wybór w obu przypadkach. Decyzja zatem należy do nas.