KDE – duże możliwości, ale olbrzymie wymagania
K Desktop Environment jest jednym z najpopularniejszych graficznych interfejsów użytkownika, dostępnych dla Linuksa. Zaprojektowany w październiku 1996 roku przez Matthiasa Ettrichta KDE z biegiem czasu rozwinął się w potężny projekt. Obecnie najnowsza wersja 2.2 środowiska oferuje użytkownikowi wiele bardzo rozbudowanych i ułatwiających pracę mechanizmów. Pod estetycznym i miłym dla oka interfejsem kryje się wiele technologii, które sprawiają, że przesiadka z Windows będzie zupełnie bezbolesna. Przykładem może być mechanizm przeciągnij-i-upuść (ang. drag and drop), do którego użytkownicy systemu Microsoftu są bardzo przyzwyczajeni. Inne udogodnienia to między innymi powiązanie danego rodzaju zbiorów z aplikacją (dzięki czemu po dwukrotnym kliknięciu pliku automatycznie uruchamiany jest program z nim skojarzony), a także możliwość wykorzystania jednej aplikacji (Konqueror) do przeglądania zarówno lokalnych zasobów zgromadzonych na dysku komputera, jak i serwisów WWW czy też pobierania plików z serwerów FTP.
Zarządzanie i konfiguracja środowiska są stosunkowo proste. KDE Control Center pozwala na sprawdzenie i zmianę zarówno ustawień sprzętu, jak i właściwości samego GUI. Niestety, pomimo możliwości konfigurowania parametrów pulpitu w KDE ciągle brakuje łatwej i intuicyjnej zmiany rozdzielczości ekranu, częstotliwości odświeżania obrazu oraz głębi kolorów. Znacznym ułatwieniem jest natomiast opcja pozwalająca na dostrojenie środowiska już podczas jego pierwszego uruchomienia. Określimy wtedy, czy ma się ono “zachowywać” standardowo, emulować wygląd Microsoft Windows czy też Apple Mac OS. Możemy także wybrać jeden z kilku motywów, określających między innymi wygląd pulpitu, okien oraz ikon.
Domyślnie dostępne są cztery wirtualne pulpity, jednakże bez trudu uzyskamy dostęp do kolejnych. Jest to wyraźne ułatwienie, chociaż przy ich zbyt dużej liczbie użytkownik – szczególnie początkujący – może łatwo stracić orientację w gęstwinie aplikacji. Aby temu choć częściowo zapobiec, miniaturka każdego pulpitu udostępnia jego podgląd. Innym ułatwieniem, mającym na celu zmniejszenie bałaganu, jaki może zapanować w przypadku uruchomienia zbyt dużej liczby programów, jest grupowanie na pasku zadań przycisków aktywnych aplikacji. Dzięki temu, jeśli będziemy korzystali z kilku okien Konquerora, na pasku zadań zobaczymy tylko jeden przycisk.
Twórcy KDE zadbali, aby ich środowisko zapewniało jak największą funkcjonalność. W tym celu powstały między innymi takie pakiety, jak kdegraphics (programy graficzne), kdegames (gry) czy też kdemultimedia (zestaw programów multimedialnych). Dzięki takiemu podejściu już w chwilę po zainstalowaniu środowiska graficznego możemy cieszyć się wieloma dodatkami, których kompletowanie i poszukiwanie w Internecie mogłoby zająć bardzo dużo czasu.
Bardzo ważną kwestią dla użytkownika jest także lokalizacja interfejsu. KDE jest rozpowszechniany w ponad czterdziestu wersjach językowych, w tym także w polskiej. Jakość spolszczenia nie budzi większych zastrzeżeń. Dodatkowo, jeżeli podczas instalacji Red Hata wybierzemy polską lokalizację, od razu otrzymamy w pełni spolonizowane środowisko pracy. Oczywiście ręczna lokalizacja także nie nastręcza większych problemów.
Warto przyjrzeć się dokładniej wspomnianemu już Konquerorowi. Jest to zarówno w pełni funkcjonalna przeglądarka internetowa, jak i menedżer plików. Konqueror obsługuje JavaScript i Javę, jest także zgodny z HTML 4.0, CSS-1 i 2 (Cascading Style Sheets) oraz SSL. Dodatkowo może wykorzystywać wtyczki przeznaczone dla Netscape’a.
Istotnym elementem KDE jest też pakiet biurowy KOffice. W jego skład wchodzą arkusz kalkulacyjny (KSpread), edytor tekstu (KWord), program do tworzenia prezentacji (KPresenter), program graficzny (KIllustrator) oraz edytor diagramów (KChart).
Niestety, KDE nie jest pozbawiony wad. Największym “minusem” jest powolne działanie. Środowisko ma nie tylko ogromny apetyt na moc obliczeniową procesora, ale także wymaga bardzo dużej ilości pamięci. Jeśli zależy nam na w miarę komfortowej pracy, to nie instalujmy KDE na sprzęcie, który ma mniej niż 128 MB RAM-u oraz procesor wolniejszy niż 300 MHz. Niestety, nawet wtedy będziemy narażeni na przestoje w pracy. Twórcy KDE ułatwili jednak, przynajmniej częściowe, dostrojenie środowiska do wydajności posiadanego sprzętu. Podczas pierwszego uruchomienia użytkownik jest proszony między innymi o oszacowanie mocy obliczeniowej swego komputera. Czynność tę można wykonać przy użyciu suwaka lub też ręcznie wyłączyć zbędne, pochłaniające dużo zasobów efekty (takie jak na przykład wygładzanie czcionek).
| Parametry środowisk graficznych | ||||||
| Nazwa | KDE | GNOME z Sawfish | Enlightenment | Window Maker | Fvwm2 | TWM |
| wersja | 2.2-10 | Gnome 1.4.0-1 Sawfish 0.38-11 | 0.16.4-11 | 0.65.1 | 2.2.5-4 | 4.1.0-3 |
| http://www. | kde.org/ | gnome.org/ | enlightenment.org/ | windowmaker.org/ | fvwm.org/ | brak |
| Polski interfejs1 | + | + | – | częściowo | – | – |
| Czas pierwszego uruchomienia [s]2 | 33 | 414 | 17 | 9,5 | 9 | 3,2 |
| Czas kolejnego uruchomienia [s]3 | 17 | 214 | 9 | 5,5 | 5,2 | 3,2 |
| Graficzna konfiguracja | + | + | + | + | częściowo | – |
| Obsługa wirtualnych pulpitów | + | + | + | + | + | – |
| Graficzny program do obsługi modemu5 | + | + | – | – | – | – |
| Klient poczty5 | + | + | – | – | – | – |
| Pakiet biurowy (edytor tekstu/arkusz kalkulacyjny/program do prezentacji)5 | +/+/+ | +/+/- | -/-/- | -/-/- | -/-/- | -/-/- |
| Przeglądarka WWW4 | + | + | – | – | – | – |
| 1 – dostępny po instalacji systemu, podczas której wybrano polskie ustawienia; 2 – czas pierwszego uruchomienia po starcie systemu – środowiska zostały już wcześniej uruchomione w celu ich wstępnej, czasochłonnej konfiguracji; 3 – w przypadku różnych wyników dla drugiego i trzeciego uruchomienia podano średnią arytmetyczną obu czasów; 4 – w tym start Nautilusa (około 10 s); 5 – stworzone specjalnie dla danego środowiska; + – jest; – – brak | ||||||
