Przed zakupem kart sieciowych warto sprawdzić, jakie karty bez problemu pracują z Linuksem. Zajrzymy w tym celu do sekcji Ethernet dokumentu Hardware-HOWTO lub przejrzymy opis kart sieciowych zawarty w Ethernet-HOWTO.
Kabel kupimy na giełdzie lub w sklepie ze sprzętem komputerowym. Jeżeli do połączenia ze sobą naszych kart potrzebna jest skrętka, podczas zakupu powinniśmy zaznaczyć, że kabel ma być przeznaczony do bezpośredniego (a nie za pośrednictwem dodatkowego urządzenia) łączenia komputerów.
Na początek karta
Informacje z dokumentu Ethernet-HOWTO posłużą nam pomocą, gdy będziemy się chcieli zorientować, które karty sieciowe są wspierane przez Linuksa – czy istnieją dla nich odpowiednie sterowniki. Nieobsługiwane są bardzo rzadkie modele, dla których nie powstały żadne sterowniki i tym samym nie ma żadnej możliwości skorzystania z nich pod Linuksem.
Podczas instalowania karty sieciowej w komputerze możemy się natknąć na problemy wynikające z przypisania jej do przerwania lub portu zajętego przez inne zasoby systemowe. Informację o przerwaniach wyświetlimy poleceniem cat /proc/interrupts, a o portach – poleceniem cat /proc/ioports. W razie stwierdzenia konfliktu sprawdzamy, czy nasza karta pozwala zmienić ustawienia dotyczące zasobów za pomocą zworek. Do starszych kart dołączane bywa również oprogramowanie służące do konfiguracji pracujące w DOS-ie.
Gdzie jest sterownik?
Za obsługę naszej karty sieciowej odpowiada sterownik – wkompilowany w jądro systemu lub pracujący jako odrębny moduł. Wraz z nowo zainstalowaną dystrybucją Linuksa dostajemy jądro systemu, w którym są już uwzględnione moduły niezbędne do obsługi różnych kart sieciowych. W wypadku jąder serii 2.2.x znajdziemy je w katalogu /lib/modules/2.2.x/net, a dla jąder 2.4.x – w /lib/modules/2.4.x/kernel/drivers/net. Jeżeli natomiast kompilowaliśmy jądro systemu samodzielnie, powinniśmy się upewnić, że uwzględniliśmy moduł potrzebny do obsługi naszej karty sieciowej.
Niezależnie od tego, czy korzystamy z modułów fabrycznych czy skompilowanych przez nas, musimy zadbać, żeby potrzebny moduł był wczytywany podczas rozruchu systemu. Różne dystrybucje wykorzystują w tym celu odmienne mechanizmy. Na przykład Mandrake wczytuje moduły, które zostały zarejestrowane w pliku /etc/modules, a Slackware – w zbiorze /etc/rc.d/rc.modules.
Numerki, cyferki…
Każdy komputer pracujący w danej sieci ma przypisany numer, który pozwala na jednoznaczne identyfikowanie go. Ponieważ pula tych numerów jest ograniczona, wydzielono w jej ramach odpowiednie grupy (tzw. klasy adresów), przeznaczając pewien zakres numerów do użytku w sieciach lokalnych. Numery te z założenia nie przedostają się do Internetu (nie są propagowane przez routery).
Do tej wydzielonej klasy, przeznaczonej do użycia w sieciach lokalnych, należą numery z zakresu 192.168.x.x. Standardowo pierwszemu komputerowi w takiej sieci przypisuje się numer 192.168.1.1, następnemu –
192.168.1.2
i tak dalej aż do 192.168.1.254. Gdybyśmy chcieli połączyć ze sobą jeszcze więcej komputerów, skorzystamy z zakresów od 192.168.2.x do 192.168.255.x. Teoretycznie można więc utworzyć 256 podsieci po 254 komputery każda. W tabeli “Adresy IP w sieci lokalnej” podajemy informację o zakresie numerów IP, masce sieci, jej adresie i adresie rozgłoszeniowym (broadcast) w wypadku sieci 192.168.1.x.
| Adresy IP sieci lokalnej | ||
| Numer |
binarnie |
dziesiętnie |
| maska sieci | 11111111.11111111.11111111.00000000 | 255.255.255.0 |
| adres sieci | 11000000.10101000.00000001.00000000 | 192.168.1.0 |
| pierwsze IP | 11000000.10101000.00000001.00000001 | 192.168.1.1 |
| ostatnie IP | 11000000.10101000.00000001.11111110 | 192.168.1.254 |
| adres rozgłoszeniowy | 11000000.10101000.00000001.11111111 | 192.168.1.255 |
