– części znanego programu do mierzenia wydajności kart graficznych 3DMark 2001.
Jak to jednak często bywa, od wprowadzenia jakiejś technologii do jej pełnego wykorzystania droga daleka. Twórcy gier komputerowych
– do nich to bowiem głównie adresowane były te wynalazki – patrzyli na nie niezbyt przychylnym okiem. Po pierwsze dlatego, że ogromna większość graczy nie miała jeszcze najnowszych kart graficznych
– nadal Vertex i Pixel Shadery wyświetlać mogą jedynie karty GeForce3 i 4 Ti oraz Radeony od modelu 8500 w górę. Jest ich wprawdzie coraz więcej, jednak wciąż nie dominują one w domowych komputerach. Po drugie
– i o wiele ważniejsze – programowanie shaderów było po prostu trudne! Przypominało niezwykle pracochłonne
"dłubanie" w asemblerze. Pojawiła się zatem potrzeba opracowania języka wyższego poziomu. Tak powstał nVidia Cg.
Już nazwa wyjaśnia wiele – oznacza "C for
graphics". Cg jest więc językiem wyższego poziomu do programowania procesorów graficznych, podobnie jak C służy do pisania programów dla zwykłych CPU. Cg oczywiście nie zastępuje DirectX ani OpenGL
– wykorzystuje tylko instrukcje tych API. Specyfikacja tego języka jest ogólnie dostępna i każdy producent kart graficznych może opracować własny jego kompilator (na razie
– co zrozumiałe – osiągalny jest tylko kompilator firmy nVidia). Cg jest również międzyplatformowy
– w tej chwili można go wykorzystać w systemie Windows (do programowania w DirectX 8.0, 9.0 oraz OpenGL), Linuksie (OpenGL) oraz Mac OS-ie X, a także do tworzenia gier dla konsoli Xbox.
Na razie twórcy gier wypowiadają się o nVidia Cg w samych superlatywach. Podkreślają, że znacznie ułatwi im oraz przyśpieszy tworzenie gier wykorzystujących najnowsze akceleratory, a co za tym idzie
– zaimplementowanie skomplikowanych efektów graficznych. Jednak na skutki wprowadzenia nowego języka przyjdzie nam jeszcze poczekać. Jedno jest za to pewne
– jeśli nie chcemy zatrzymać się na graficznym poziomie Quake’a 3, trzeba powoli zacząć myśleć o zakupie nowoczesnej karty graficznej.
