Ci Czytelnicy, którzy spodziewają się trudnej konfiguracji i używania sieci w Linuksie, powinni pozbyć się swoich obaw. Już od dawna instalatory dystrybucji tego systemu bezproblemowo wykrywają większość urządzeń sieciowych (może z wyjątkiem niektórych modemów, o czym piszemy w poradzie nr 2). Instalacja sieci polega więc zazwyczaj na wpisaniu odpowiednich numerów IP w okienku konfiguratora – podobnie jak w innych systemach operacyjnych.
Oczywistym plusem linuksowego “sieciowania” jest rzecz jasna duży stopień bezpieczeństwa naszego komputera. Choć ataki włamywaczy nadal nam zagrażają (przydatna będzie wbudowana zapora ogniowa Linuksa), możemy zapomnieć o wszelkiego rodzaju robakach internetowych.
W poprzednim CHIP-ie (patrz: $(LC75976:Pomocny pingwin)$) pisaliśmy o podstawach korzystania z najpopularniejszych linuksowych narzędzi do zarządzania systemem. W tym artykule skoncentrujemy się, jak łatwo się domyślić, na konfiguracji dostępu do Internetu i korzystaniu z podstawowych narzędzi sieciowych.
1. Ustawienia karty sieciowej
Do konfiguracji interfejsów sieciowych w Linuksie użyjemy programu ifconfig. Aby dodać interfejs pierwszej karty sieciowej eth0, wydajemy komendę: ifconfig eth0 192.168.0.1 up Program przypisze karcie sieciowej adres 192.168.0.1 oraz domyślną maskę sieciową 255.255.255.0, wynikającą z adresu IP interfejsu. Dodatkowo do pamięci kernela załadowany zostanie sterownik karty sieciowej.
Jeśli chcemy, aby intefejs eth0 był aktywowany podczas każdego startu systemu, w katalogu /etc/sysconfig/network-scripts odnajdujemy plik ifcfg-eth0. Jeśli zbiór istnieje, wskazujemy w nim własne ustawienia dotyczące adresu IP komputera, maski sieciowej i tak dalej. W przeciwnym wypadku tworzymy go samodzielnie. Przykładowa zawartość pliku ifcfg-eth-0 może być następująca:
DEVICE=eth0
BOOTPROTO=static
IPADDR=192.168.0.1
NETMASK=255.255.255.0
NETWORK=192.168.0.0.
BROADCAST=192.168.0.255
ONBOOT=yes
Na koniec rozkazem chmod 755 ifcfg-eth-0 nadajemy mu prawa wykonywalności.
Do konfiguracji karty sieciowej w trybie graficznym użyjemy programu Netconf. Uruchomimy go z menu Konfiguracja | Sieć. Użycie aplikacji wymaga praw administratora. W głównym oknie programu klikamy przycisk Host name and IP network devices, po czym przechodzimy na zakładkę Adapter 1. W tym miejscu ustalimy numer IP komputera, maskę sieciową oraz sterownik karty sieciowej.
2. Konfiguracja połączenia modemowego
Temat modemowego dostępu do Internetu powraca jak bumerang na linuksowych grupach dyskusyjnych. Podstawowym problemem, na jaki mogą się natknąć użytkownicy modemów, zarówno analogowych, jak i cyfrowych, jest brak sterowników do niektórych z tych komponentów sprzętowych. W komfortowej sytuacji są użytkownicy zewnętrznych modemów (analogowych, ISDN-owych skrzynek NT itp.) przyłączanych do portu szeregowego komputera – te urządzenia nie wymagają w zasadzie żadnej konfiguracji oprócz podania numeru portu programowi nawiązującemu połączenie. Tak różowo nie jest już z modemami wewnętrznymi, a to dlatego, iż większość z nich to tzw. winmodemy, w których część układów sprzętowych zastąpiono odpowiednimi sterownikami. Ponieważ nie wszyscy producenci udostępniają drivery dla Linuksa, czasem możemy napotkać problem z zainstalowaniem modemu w tym systemie. Na szczęście jest to sytuacja coraz rzadsza, a np. Mandrake dobrze obsługuje nawet wspomniane winmodemy.
Modem powinien zostać wykryty przez system podczas instalacji bądź pierwszego uruchomienia Linuksa po instalacji sprzętu. Jeśli tak nie jest, musimy znaleźć sterownik dla odpowiedniego modemu i wersji jądra systemowego – najlepiej w Internecie, więc pozostaje skorzystać z pomocy znajomych lub użyć innego systemu, w którym modem działa. Większość winmodemów oparta jest na układach Conexanta ( www.conexant.com – są tam zarówno drivery, jak i opisy ich instalacji).
