Złam mnie, jeśli potrafisz
Zacznijmy od upewnienia się, że bezpiecznie przesyłamy krytyczne dane – na przykład wtedy, gdy komunikujemy się z bankiem internetowym. W tym wypadku poufność informacji jest zagwarantowana dzięki protokołowi SSL (Secure Socket Layer). Jego obsługa powinna być włączona w przeglądarce WWW (domyślnie odpowiednia funkcja jest uaktywniona). Powinniśmy też wiedzieć, że istnieje nowsza i pewniejsza wersja protokołu zabezpieczającego – Transport Layer Security (TLS). Ponieważ nie wszystkie serwery go obsługują, opcja TLS zazwyczaj jest wyłączona. Nie zaszkodzi na wszelki wypadek odblokować wspomnianego protokołu. Gdy korzystamy z najpopularniejszych przeglądarek WWW, powinniśmy wydać polecenia:
- Firefox:
- Narzędzia | Opcje | Zaawansowane | Zabezpieczenia | Włącz obsługę TLS 1.0;
- Internet Explorer:
- Narzędzia | Opcje internetowe | Zaawansowane | Zabezpieczenia | Użyj TLS 1.0;
- Mozilla:
- Edycja | Preferencje | Prywatność i zabezpieczenia | SSL | Włącz TLS;
- Opera:
- Narzędzia | Preferencje | Zaawansowane | Zabezpieczenia | Protokoły zabezpieczające | Włącz TLS;
- Konqueror: Opcje | Konfiguracja | Kryptografia | Włącz TLS, jeśli zezwala na to serwer.
Pamiętajmy wreszcie, żeby zrezygnować z używania kluczy zabezpieczających krótszych niż 64-bitowe.
Czy ty to ty?
“Tu Twój bank internetowy, odwiedź stronę www.twojbank.com i podaj swój login oraz hasło – musimy uaktualnić dane osobowe”. Co rusz słychać, że ktoś odebrał e-maila takiej treści, naprawdę pofatygował się na wskazaną witrynę i przekazał niepowołanym osobom informacje wystarczające do opróżnienia konta.
Rosnąca liczba ofiar phishingu każe zastanowić się nad sposobami sprawdzania tożsamości nadawców listów elektronicznych. Takie metody istnieją – wystarczy skorzystać z certyfikatów. Są one wydawane przez uprawnione do tego instytucje (CA, Certifying Authorities). Dzięki “dowodom osobistym” uda się zweryfikować tożsamość nadawcy e-maila. Jeżeli zatem już musimy odpowiadać na listy z prośbą o podanie poufnych informacji, sprawdźmy, czy nadawca e-maila otrzymał certyfikat.
Sami także możemy postarać się o bezpłatny (dla użytkownika domowego) “paszport”, służący do podpisywania naszych przesyłek. Zdobędziemy go np. na stronie firmy Unizeto (www.certum.pl).
Ruch na portach
Używając aplikacji sieciowych, pamiętajmy, że każda z nich powinna odbierać i wysyłać dane za pośrednictwem określonego portu. Najważniejsze porty mają numery od 0 do 1023 – są to tzw. well known ports. Przydzielono im konkretne zadania i wiadomo, jakie dane wymieniane są za ich pośrednictwem. Ułatwia to konfigurację programów sieciowych. Dla przykładu: przeglądarka WWW “wie”, że powinna łączyć się z witrynami internetowymi na porcie 80.
Sprawy komplikują się nieco, gdy chodzi o porty o numerach od 1024 do 49 151, ponieważ nie podlegają one standaryzacji. Porty te (nazywane alokowanymi dynamicznie lub prywatnymi) to “drzwi wyjściowe”, z których można korzystać, aby uzyskać dostęp do Sieci. Przez takie furtki przesyłają dane klienty sieci P2P oraz inne aplikacje – na przykład elektroniczni “szpiedzy”. Jeżeli chcemy wiedzieć, kto i z jakiego portu korzysta, możemy sięgnąć po aplikację Active Ports, którą zamieszczamy na CHIP-CD. Program monitoruje ruch sieciowy i pozwala zablokować komunikację na wybranym porcie.
