Obecnie istnieją dwa standardy szeregowego interfejsu ATA dla dysków twardych – Serial ATA i Serial ATA II. Różnią się one przede wszystkim maksymalną szybkością transmisji danych, dochodzącą do 150 i 300 MB/s (dla SATA II). Magistrala Serial ATA/ATA II wykorzystuje połączenie typu punkt-punkt – każde urządzenie przyłączane jest do oddzielnego wejścia – i dlatego nie ma już konieczności ustawiania zworek master/slave dla poszczególnych dysków. Dzięki temu urządzenia SATA działają niezależnie i nie zakłócają (spowalniają) sobie nawzajem transmisji danych.
Stosując dyski Serial ATA, pozbędziemy się też problemów znanych z dysków PATA, związanych ze zbyt krótkimi kablami podłączeniowymi. Przewody SATA mogą mieć nawet metr długości, przez co dają większą swobodę w rozmieszczeniu dysków wewnątrz peceta. Na dodatek kable te są znacznie węższe niż taśma EIDE. Co ciekawe, niemal wszystkie nowe modele dysków twardych nadal produkuje się w dwóch wersjach – PATA i SATA – a to ze względu na kompatybilność urządzeń EIDE ze starszymi płytami głównymi, których w komputerach jest jeszcze nadal bardzo dużo. Wyjątek stanowią modele “twardzieli” z funkcją NCQ (Native Command Queuing), czyli kolejkowaniem rozkazów, które występuje tylko w wersji Serial ATA.
Jeżeli mamy w komputerze kontroler Serial ATA, lepiej kupić dysk z interfejsem szeregowym. Szkoda tylko, że z punktu widzenia wydajności przejście na Serial ATA nie daje niemal żadnych korzyści. Samo NCQ to po prostu za mało.
Standard PATA
Obecnie dyski EIDE mają więcej wad niż zalet. Największym minusem dysków z interfejsem PATA jest hierarchiczna struktura magistrali z jednym urządzeniem nadrzędnym (master) i jednym podrzędnym (slave). Zdarza się, że taki układ nie tylko może zmniejszyć szybkość pracy systemu (w sytuacji gdy wolniejsze urządzenie spowalnia szybsze), ale stwarza również problemy z konfiguracją – trzeba odpowiednio ustawić zworki w obu dyskach.
Warto zaznaczyć, że technika równoległej transmisji danych przy obecnych prędkościach (do 133 MB/s) wymaga stosowania dość niewygodnych w montażu, szerokich i krótkich (maksymalnie 51 cm, ale zaleca się, by nie były one dłuższe niż 40 cm) taśm. W przypadku większych dystansów między dyskami a płytą główną zastosowanie zwykłego przewodu połączeniowego obniży szybkości transmisji. Dzieje się tak dlatego, że równolegle wysyłane czterdziestoma żyłami pojedyncze porcje informacji rozsynchronizowują się tym bardziej, im dłuższą drogę miały do pokonania. Nie ma więc możliwości, aby dotarły one na miejsce przeznaczenia w tym samym czasie. Kontroler musi zatem dłużej czekać, by złożyć w jedną całość paczkę danych przed przesłaniem ich dalej.
Podstawowymi zaletami urządzeń PATA są zaś ich kompatybilność ze starszymi komputerami oraz to, że interfejs ten wykorzystują niemal wszystkie napędy optyczne. Co ważne, wszyscy producenci dysków zapowiedzieli, że kolejne modele “twardzieli” wciąż będą wytwarzane w dwóch wersjach – szeregowej i równoległej. Dzięki temu nawet do peceta sprzed dziesięciu lat da się wciąż podłączyć nowy dysk.
| Zalety i wady standardów SATA i PATA | |
| Standard SATA | Standard PATA |
 każde urządzenie podłączane jest do osobnego złącza (kanału) | kompatybilność ze starszymi komputerami |
| wąskie, ośmiożyłowe i łatwe w montażu przewody | szeroki wybór napędów optycznych z tym interfejsem |
| długość kabli do 1 m |  konfigurowanie napędów master/slave |
| brak konieczności konfigurowania dysku jako master/slave | maksymalna długość kabla 51 cm |
| tylko kilka dostępnych napędów optycznych | szerokie taśmy połączeniowe blokujące przepływ powietrza wewnątrz obudowy |
| brak widocznego przyrostu prędkości pracy w stosunku do PATA | – |
