Jeśli do tego fotografujemy przy ustawionej wysokiej liczbie przysłony, duża głębia ostrości sprawia, że ostry jest nie tylko główny motyw, ale też tło, które przeważnie w ogóle nie wpływa na wymowę fotografii. W efekcie fotografowany pojazd nie wyróżnia się na zdjęciu, ginąc w natłoku szczegółów nieważnego tła.
Wprawdzie bardzo krótkie czasy naświetlania należą do podstawowego zbioru technik stosowanych w fotografii sportowej, ale przecież nie tylko one. Warto wypróbować inną metodę przedstawiania szybkości. Po pierwsze należy wyszukać do fotografowania taki punkt przy trasie, gdzie pojazdy nie mogą jechać zbyt szybko. W aparacie zaopatrzonym w teleobiektyw ustawiamy nieco dłuższy czas otwarcia migawki, np. 1/125 sekundy. Autofokus należy wówczas ustawić w pozycji Servo, jeśli to w danym aparacie możliwe. W tym trybie aparat śledzi poruszający się obiekt, dopasowując do niego cały czas ustawienia autofokusu, a więc i ostrość. Wiele cyfrowych lustrzanek oferuje taką funkcję.
Aparat zdejmujemy ze statywu i z ręki kadrujemy motocykl czy samochód. A teraz najważniejsze: przy spuście migawki wciśniętym do połowy utrzymujemy pojazd w kadrze, przesuwając aparat w miarę poruszania się samochodu. W trakcie tego ruchu wciskamy spust. Co ważne, nie należy w tym momencie ruchu zatrzymywać. Panoramujemy dalej, aż będziemy pewni, że zdjęcie jest już gotowe. Możliwe, że najpierw trzeba będzie wykonać kilka prób i ćwiczeń, ale w końcu uda się oddać na fotografii pojazd o ostrych krawędziach, podczas gdy tło – dzięki panoramowaniu – będzie całkiem nieostre. Postępując w taki sposób, uzyskamy na zdjęciu pożądaną dynamikę.
