Entropia Universe ma system mikropłatności, który pozwala wymienić realne pieniądze na walutę gry tzw. PED-y (Project Entropia Dollars). Działa to także i w druga stronę. Oznacza to, że każdy przedmiot w grze ma swoją wartość zarówno w PED-ach, jak i w realnej walucie.
W ten sposób transakcję komentuje sam zainteresowany:
“Kiedy zaczęto robić filmy, pojawiły się wtedy głosy krytyki, że jest to innowacja, która nigdy nie zdobędzie żadnej wartości i nie da się na niej zrobić żadnych pieniędzy – kiedy ostatnio sprawdzałem, Avatar zarobił już 2,7 miliarda dolarów na całym świecie. Najlepszym przykładem są MTV i Internet, ale te historie już znamy. Wirtualne uniwersa są następnym logicznym krokiem w światowej rozrywce i chociaż odzywają się głosy krytyki, a ludzie potrzasają głowami to trzeba tu zostać by zaliczyć się do najlepszych.”
“Kiedy zaczęto robić filmy, pojawiły się wtedy głosy krytyki, że jest to innowacja, która nigdy nie zdobędzie żadnej wartości i nie da się na niej zrobić żadnych pieniędzy – kiedy ostatnio sprawdzałem, Avatar zarobił już 2,7 miliarda dolarów na całym świecie. Najlepszym przykładem są MTV i Internet, ale te historie już znamy. Wirtualne uniwersa są następnym logicznym krokiem w światowej rozrywce i chociaż odzywają się głosy krytyki, a ludzie potrzasają głowami to trzeba tu zostać by zaliczyć się do najlepszych.”
Krótko mówiąc Yan Panasjuk traktuje wirtualne światy i przedmioty w nich zakupione, jako długoterminowe inwestycje, które w przyszłości przyniosą mu wymierne korzyści.
Co o tym sądzicie? Czy zakupy w wirtualnych światach to interes przyszłości? I najważniejsze pytanie: kto tak naprawdę może na tym zarobić?
