Japońscy projektanci obcięli koszty produkcji, rezygnując z wizjera obecnego w poprzednich kompaktach z serii P. Czas pokaże, czy była to dobra decyzja – na pewno wielu fotografom będzie go brakowało. Tymczasem podczas kadrowania trzeba zdać się wyłącznie na trzycalowy wyświetlacz. Na szczęście ma on dostatecznie wysoką rozdzielczość (921000 punktów), by obraz był ostry i wyraźny. Poza tym, dzięki nowemu zawiasowi po lewej stronie obudowy można go nie tylko wychylać, ale też obracać – to zauważalny postęp w stosunku do poprzedniego modelu P7100.
Jasny obiektyw
Konstrukcja obiektywu została zoptymalizowana w przemyślany sposób. Przemyślany dlatego, że nie manipulowano ani przy 7,1-krotnym powiększeniu, ani przy zakresie ogniskowych (od 28 do 200 mm, ekw. dla małego obrazka). Zamiast tego inżynierowie podnieśli jasność optyki. Podczas gdy obiektyw poprzedniego modelu P7100 miał początkowe światło f/2,8 przy najkrótszej ogniskowej i f/5,8 przy najdłuższej, nowy obiektyw ma światło odpowiednio f/2,0 i f/4,0. Efekty zmiany widać zwłaszcza podczas fotografowania w słabym świetle – naświetlanie może trwać krócej, dzięki czemu unikniemy poruszenia aparatem i rozmazanych zdjęć.
Własności optyczne obiektywu są relatywnie dobre. Zastrzeżenia budzi jedynie zauważalna dystorsja przy ogniskowych z zakresu szerokiego kąta (-1,27 proc.). Spadek ostrości przy krawędziach zdjęć nie przekracza dziesięciu procent niezależnie od wybranej czułości. Poziom winietowania i aberracji chromatycznej mieści się w normie.
Nowa matryca, wyższa rozdzielczość
Projektanci Nikona ponownie zastosowali dosyć dużą matrycę formatu 1/1,7″. Zamiast sensora typu CCD, takiego jak w modelu P7100, zastosowano jednak matrycę wykonaną w technologii CMOS. Poza tym rozdzielczość wzrosła z dziesięciu do dwunastu megapikseli. Jakość rejestrowanych zdjęć jest wysoka, nieco lepsza niż w przypadku poprzednika.
Wyższa rozdzielczość matrycy pozytywnie wpłynęła na ostrość krawędzi na zdjęciach. Aż do czułości ISO 1600 nie spada ona poniżej 1000 par linii na wysokość obrazu, a przy czułości ISO 100 sięga aż 1541 par linii. Ponieważ jednak taka wartość przekracza teoretyczną maksymalną rozdzielczość zdjęć osiągalną dla 12-megapikselowej matrycy, procesor aparatu musi stosować agresywne algorytmy redukcji szumu. Widać to po zauważalnym spadku ostrości detali w zakresie czułości od ISO 100 do ISO 800.
Dobra wiadomość jest taka, że planując drukowanie zdjęć w formacie A3 możemy stosować nawet czułość ISO 1600, nie obawiając się szumu. Niestety, zwiększenie rozdzielczości przy takich samych wymiarach matrycy powoduje, że na pełnowymiarowych zdjęciach oglądanych na monitorze komputera szum widać już przy czułości ISO 400.
Szybki autofokus przy szerokim kącie
Przy krótkich ogniskowych autofokus reaguje dostatecznie szybko, by można było liczyć na aparat w spontanicznych sytuacjach (opóźnienie spustu migawki: 0,39 s). Podczas korzystania z ogniskowej z zakresu tele na ustawienie ostrości trzeba poczekać dużo dłużej (0,83 s). Czas uruchamiania aparatu i przetwarzania zarejestrowanego obrazu jest przeciętny. Dokładne pomiary pokazują, że P7700 działa nieco wolniej od poprzednika. W trybie seryjnym aparat rejestruje maksymalnie 6 zdjęć z szybkością 9 klatek na sekundę. Naładowany akumulator pozwala zrobić od 210 do 690 zdjęć, czyli nieco mniej, niż w przypadku modelu P7100.
Tryby manualne i zapis w formacie RAW
Wiele opcji Nikona P7700 można regulować ręcznie. Do kontroli korekcji ekspozycji, otwarcia przysłony czy czasu naświetlania służą dwie osobne rolki umieszczone z przodu i z tyłu obudowy. Poza tym mamy do dyspozycji dwa przyciski “Fn”, którym można przypisać często używane funkcje. Dzięki nim szybciej zmienimy na przykład ustawienia optymalizacji dynamiki czy format zapisu zdjęć. Osobny przycisk aktywujący zapis w formacie RAW (NEF) przyda się tym, którzy wolą mieć dostęp do surowych danych z matrycy, a nie chcą tracić czasu na szukanie odpowiedniej pozycji w menu.
W Nikonie P7700 jest ono bardzo rozbudowane i kryje również wiele innych użytecznych opcji. Wśród nich jest znana już z innych modeli Nikona funkcja optymalizacji zakresu dynamicznego “D-Lighting”, filtr szary-neutralny zapobiegający prześwietlani zdjęć robionych w intensywnym świetle oraz wiele efektów i narzędzi ułatwiających fotografowanie, np. wirtualny horyzont. Aparat może też sterować zewnętrzną lampą błyskową podłączoną do stopki i regulować jej moc na podstawie pomiaru światła metodą TTL (przez obiektyw).
W końcu można też nagrywać filmy o rozdzielczości Full HD. Są one rejestrowane z szybkością 30 pełnych klatek na sekundę i kodowane w formacie H.264. Czułość mikrofonu można regulować w zakresie trzech stopni. Aparat ma też gniazdo do podłączania mikrofonu zewnętrznego.
Podsumowanie
Nikona P trzeciej generacji można śmiało polecić wszystkim entuzjastom fotografii oraz tym, którzy szukają drugiego aparatu będącego uzupełnieniem nieporęcznej lustrzanki. Nowy model nie tylko podtrzymuje renomę swoich poprzedników, ale nawet zapewnia nieco wyższą jakość zdjęć, niż starszy P7100. Szybkość pracy aparatu jest na dobrym poziomie, a zakres wyposażenia i funkcji – prawie na bardzo dobrym.
Alternatywa
Jeszcze mniejszy i bardziej uniwersalny jest Panasonic Lumix DMC-LX7. Ten niewielki aparat ma matrycę tej samej wielkości co Nikon P7700 i robi zdjęcia o podobnej jakości. Obiektyw przybliża tylko 3,8-krotnie, ale za to ma niezwykle dużą jasność f/1,4. Lumix wyprzedza też Nikona pod względem szybkości i wyposażenia. Za Panasonika LX7 trzeba zapłacić ok. 1900 zł (ZOBACZ PORÓWNANIE).
Nikon Coolpix P7700
Wysokiej jakości aparat z jasnym obiektywem, bogatym wyposażeniem i funkcjami przydatnymi ambitnym fotografom. Autofokus działa szybko przy ogniskowych z zakresu szerokokątnego.
PLUSY:
jasny obiektyw z 7,1-krotnym zoomem;
ruchowym wyświetlacz o wysokiej rozdzielczości;
dobra jakość zdjęć;
zapis w formatach RAW i JPEG
MINUSY:
Dystorsja przy krótkich ogniskowych
Brak wizjera
