Artykuł opublikowany na łamach Cell sugeruje, że biolodzy przeoczyli substancję chemiczną, która wcale nie ukrywała się przed ich wzrokiem. Wręcz przeciwnie – sprawdziło się tutaj powiedzenie, że najciemniej zawsze pod latarnią. Badacze zwrócili uwagę na tzw. glikany, czyli łańcuchy składające się z cząsteczek cukru. W ramach procesu określanego mianem glikozylacji te cukry mogą łączyć się z tłuszczami i białkami.
Ryan Flynn oraz jego współpracownicy odkryli, że glikany mogą również przyłączać się do niekodującego RNA. Taka obserwacja była zaskakująca, ponieważ do tej pory sądzono, że RNA funkcjonuje jedynie wewnątrz komórek, podczas gdy glikany są zazwyczaj oddzielone błonami. Te znajdują się w organellach komórek lub na ich powierzchniach.
Substancja chemiczna, która była dobrze znana naukowcom, okazała się bardzo zaskakująca
Aby dojść do przytoczonych wniosków, autorzy badania oznaczali cząsteczki glikolu przy pomocy kwasu sjalowego, a następnie wyodrębniali RNA. Dzięki temu zrozumieli, że część tego wyodrębnionego RNA posiada otoczkę cukrową oznaczoną wcześniej z użyciem kwasu sjalowego.
W ramach dalszych analiz udało się odkryć glikoRNA w każdej z badanych komórek. Ich obecność potwierdzono zarówno u ludzi, jak i u myszy, chomików oraz danio pręgowanego, czyli gatunków, które rozdzieliły się pod względem ewolucyjnym przed milionami lat. Pozwala to sądzić, że glikany pełnią kluczową dla życia funkcję, która umożliwia jego przetrwanie na Ziemi.
Szczególnie interesujący wydaje się fakt, że owe substancje chemiczne (lub ich brak) mogą być związane z występowaniem chorób autoimmunologicznych. Ku zaskoczeniu naukowców, glikany okazały się znajdować nie wewnątrz komórek, lecz na ich powierzchniach, tak samo jak ma to miejsce w przypadku białek i lipidów. Oznacza to, że glikoRNA może bezpośrednio uczestniczyć w komunikacji między komórkami. Wcześniej sądzono, że nie jest to możliwe w przypadku RNA.
