To o 10 sekund więcej, niż poprzedni rekord ustanowiony przez KSTAR na początku tego roku. Próby prowadzone w poprzednich latach nie przekraczały nawet 10 sekund, więc możemy mówić tu o znaczącym postępie w badaniach. Do tworzenia i stabilizacji tak gorącej plazmy, KSTAR wykorzystuje pola magnetyczne, które rozpędzają strumienie plazmy, zderzają je ja środku akceleratora i ściskają tak mocno, że plazma rozgrzewa się do tych 100 milionów stopni Celsjusza.
Następnym krokiem w tym procesie jest oczywiście sama fuzja, która – jeśli uda nam się ją ostatecznie ustabilizować – pozwoli nam na nieograniczoną produkcję czystej energii.
– Technologie, które pozwolą na długotrwałe działania plazmy w temperaturze 100 mln stopni są kluczowe, jeśli chodzi o produkcję energii termojądrowej – mówi Si-Woo Yoon, dyrektor Centrum Badawczego KSTAR w Koreańskim Instytucie Energii Fuzji (KFE).
Najnowszy rekord udało się osiągnąć dzięki dalszej optymalizacji systemów odpowiedzialnych za chłodzenie i generowanie pól elektromagnetycznych. Kolejny, dłuższy rekord działania oczywiście cieszy, ale ten 30-sekundowy czas działania to nadal zbyt krótko, aby móc mówić, że reaktor był w stanie wyprodukować więcej energii, niż zużył jej do działania.
O wiele lepiej pod tym względem wypada najnowszy testowy reaktor amerykańskiej firmy Helion Energy Polaris, który ma zostać uruchomiony w 2024 r. i – jak twierdzą jego twórcy – będzie pierwszym na świecie reaktorem termojądrowym zdolnym do produkcji czystej energii elektrycznej. Co ciekawe, produkcja energii elektrycznej netto nie jest w rzeczywistości głównym celem prototypu Polaris.
Czytaj również: Fuzja termojądrowa coraz bliżej. Helion Energy wie jak produkować czystą energię
Energia elektryczna będzie jedynie mile widzianym produktem ubocznym głównego procesu: produkcji paliwa z helu-3 poprzez rozbijanie atomów deuteru. Hel-3 jest postrzegany bowiem jako doskonałe źródło paliwa – 15-20 ton rocznie może zasilić wszystkie gospodarstwo domowe w Stanach Zjednoczonych. Jego produkcja jest jednak na tyle trudna, że dotychczas uważaliśmy, że o wiele łatwiejszym sposobem jego pozyskiwania może okazać się wydobywanie go z naszego Księżyca.
