Czasami po zakupie nowego dysku okazuje się, że “nie chce” on współpracować z płytą główną lub systemem operacyjnym. Właściwy podział “twardziela” na partycje i uaktualnienie BIOS-u z pewnością pozwoli rozwiązać większość problemów.
W
jaki sposób należy podzielić na partycje nowy, np. 20-gigabajtowy dysk, aby w pełni wykorzystać jego możliwości i zainstalować na nim dwa lub więcej systemów operacyjnych? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziemy w dalszej części artykułu.
Pierwsze, tzw. niskopoziomowe formatowanie (Low Level Formatting) dysku przeprowadza producent, tworząc na nim ścieżki, sektory i cylindry. Ścieżki są koncentrycznymi okręgami, ponumerowanymi od zewnętrznej krawędzi talerza dysku. Zbiór ścieżek znajdujących się w jednakowej odległości od środka dysku i utworzonych na różnych talerzach nosi nazwę cylindra. Ścieżki składają się z sektorów, których rozmiar jest stały i wynosi 512 bajtów.
Tak przygotowany dysk może być podzielony przez użytkownika na partycje. Zwykle do tego celu używany jest dostępny w większości systemów operacyjnych program fdisk. Następnie każdą partycję należy sformatować. W trakcie tej operacji tworzony jest system plików charakterystyczny dla danego systemu operacyjnego. Informacje o podziale na partycje zapisane są w tablicy partycji (partitions table) znajdującej się na początku każdego dysku. Można w niej umieścić odwołania do maksymalnie czterech partycji głównych (primary partition). Chcąc podzielić dysk na więcej części, trzeba utworzyć tzw. partycję rozszerzoną (extended partition), która później pozwala zakładać dyski logiczne (logical drives).
Aby system nie musiał za każdym razem sprawdzać, do których partycji może się odwoływać, każda z nich otrzymuje swój identyfikator (Partition-ID). Określa on jednoznacznie, dla jakiego systemu jest ona przeznaczona (patrz: ramka “Identyfikatory partycji” na stronie 113).
DOS, Windows i OS/2 oznaczają wszystkie rozpoznane przez siebie partycje – zaczynając od partycji głównej pierwszego dysku – kolejnymi literami alfabetu angielskiego, począwszy od C (litery A i B są zarezerwowane dla stacji dyskietek 3,5 oraz 5,25 cala).
Geometria dysku twardego – Zasady adresacji dysków IDE
W przypadku pierwszych dysków IDE podawana w BIOS-ie liczba cylindrów, głowic i sektorów dokładnie odzwierciedlała fizyczną budowę dysku. Wraz ze wzrostem pojemności dysków stosowana dawniej metoda adresacji CHS (Cylinder/Head/Sector) okazała się jednak niewystarczająca – umożliwiała obsługę dysków nie większych niż 504 MB. Z tego powodu nowoczesne dyski IDE korzystają z wewnętrznego mechanizmu translacji (translation mode), który przelicza rzeczywiste parametry dysku do postaci akceptowalnej przez BIOS. Ograniczenia BIOS-u sprawiają, że nie można dowolnie “zwiększać” liczby cylindrów czy sektorów, zmieniana jest zatem liczba głowic, których w rzeczywistości jest tylko 2 razy tyle co talerzy. Więcej informacji na temat budowy dysków można znaleźć w teście bootmanagerów (patrz: CHIP 3/99, s. 138).
Wraz ze wzrostem pojemności dysków wprowadzono bardziej wydajne tryby adresowania. Najważniejszym z nich jest LBA (Logical Block Adresssing). W trybie tym adresowane są ponumerowane sektory, co zapewnia pełną niezależność od fizycznej architektury dysku. Nie należy zatem wyłączać opcji Mode | LBA w menu
Standard CMOS Setup
BIOS-u. Najbezpieczniej jednak wybrać tu parametr
Auto
—
| Grupy dyskusyjne Uwagi i komentarze do artykułu: # Pytania techniczne: # Internet Producenci dysków twardych Fujitsu: http://www.fujitsu.com/ IBM: http://www.storage.ibm.com/storage/ Maxtor: http://www.maxtor.com/ Quantum: http://www.quantum.com/ Segate: http://www.segate.com/ Western Digital: http://www.wdc.com/ Producenci BIOS-ów AMI: http://www.megatrends.com/ Award: http://www.award.com/ Menedżery dysków Ontrack Disk Manager: http://www.ontrack.com/ EZ Drive: http://www.storagesoft.com/ Programy do partycjonowania Ranish Partition Manager: http://www.users.intercom.com/~ranish/part/ Partition Magic: http://www.powerquest.com/ |