Po linii najmniejszego oporu
W czasach prehistorycznych do łączenia komputerów domowych wykorzystywano szeregowe złącza peceta i zasłużony program Norton Commander. Miał on wbudowany prosty moduł komunikacyjny, dzięki któremu możliwy był dostęp do dysku drugiego komputera. Kable szeregowe były również wykorzystywane do wspólnego grania. Sieciowy Doom to było coś! Gra toczona na dwóch komputerach dostarczała sporej porcji rozrywki.
Nawet po pojawieniu się systemów z rodziny Windows (3.1x, 98, 2000, XP) porty szeregowe i równoległe nie poszły w zapomnienie. Dzięki nim ciągle istnieje możliwość łączenia dwóch komputerów i współdzielenia plików. Wystarczy zdobyć odpowiedni przewód (co nie jest trudnym zadaniem, biorąc pod uwagę sporą liczbę sklepów z akcesoriami komputerowymi), podłączyć go i skorzystać z pomocy wygodnego kreatora. Takie rozwiązanie ma co prawda zasadniczą wadę – pozwala na połączenie jedynie dwóch komputerów – lecz jednocześnie jest najtańszym i najłatwiejszym sposobem utworzenia minisieci, bo poza kablem nie jest wymagany żaden inny sprzęt. Nie jest potrzebne również dodatkowe oprogramowanie – wystarczy sam system operacyjny.
Tylko druty
Kabel wykorzystujący porty szeregowe (null-modem) kosztuje kilkanaście złotych. Przewody równoległe są droższe – należy się liczyć z wydatkiem rzędu 20-25 złotych. Wyższa cena przekłada się na większą prędkość transmisji. W przypadku kabla szeregowego wynosi ona maksymalnie około 10 KB/s (jest mniej więcej dwa razy większa niż transfery osiągane przez modem). Dla portów równoległych są to prędkości dziesięciokrotnie większe (około 100 KB/s). Z drugiej strony przeciętny pecet ma dwa złącza szeregowe (COM), z których jedno z reguły nie jest zajęte, natomiast port równoległy jest tylko jeden (i często jest do niego podłączona drukarka). Decyzja o wyborze kabla musi być podjęta właśnie z uwzględnieniem tych ograniczeń.
W celu skomunikowania pecetów łączymy komputery odpowiednim przewodem. Następnie wybieramy w systemie Windows 2000 opcję
Ustawienia | Połączenia sieciowe i telefoniczne | Utwórz nowe połączenie
. Decydujemy, czy nasz komputer będzie hostem (gospodarzem udostępniającym swoje zasoby), czy też gościem (klientem uzyskującym dostęp do informacji na komputerze-hoście). Wreszcie wskazujemy, jakiego złącza użyjemy. Do wyboru mamy wspomniane wcześniej połączenie przez porty szeregowe (port komunikacyjny COM1 lub COM2) lub korzystające z portów drukarki (bezpośrednie połączenia kablowe LPT1). W końcu ustalamy prawa dostępu do tak utworzonego połączenia (tzn. to, jaki użytkownik będzie mógł się podłączyć do naszego komputera). Na drugim komputerze powtarzamy te czynności (oczywiście wybierając odpowiednio funkcję host/ klient) – i połączenie jest gotowe.
Z tak utworzonym fizycznym połączeniem należy powiązać warstwę logiczną – protokół komunikacyjny. W przypadku systemu Windows mamy do wyboru NetBEUI, NWLink oraz protokół internetowy TCP/IP. Najbardziej uniwersalnym jest ten ostatni, akceptowany przez wszystkie komputery podłączone do Internetu. Jeśli w przyszłości nasza minisieć będzie używana do współdzielenia połączenia internetowego, przejście na TCP/IP będzie koniecznością. Aby zainstalować protokół, należy kliknąć prawym przyciskiem myszy ikonę utworzonego połączenia (znajduje się ona w menu
Połączenia sieciowe i telefoniczne
) i wybrać opcję Właściwości. Na zakładce Sieć mamy listę zainstalowanych składników sieciowych (protokoły, usługi, klienty). Nowy protokół dodajemy, wydając polecenie Zainstaluj | Protokół | Dodaj. Później upewniamy się, czy protokół jest powiązany z naszym połączeniem (przy nazwie protokołu powinno widnieć zaznaczenie).
