Dowód Michaela Atiyaha jest znacznie krótszy, a jego prezentacja trwała raptem kilka minut podczas konferencji prasowej, którą można zobaczyć powyżej. Dowód nie wprost opiera się na zaprzeczeniu tezy postawionej przez Riemanna i doprowadzeniu do sprzeczności, co udało się zrobić dzięki tzw. funkcji Todda. Warto jednak wziąć pod uwagę, że dowody nie wprost nie są tak pożądane jak te klasyczne, bezpośrednio wykazujące krok po kroku tezę. Dowody wprost są jednocześnie trudniejsze do skonstruowania, ale dają dużo głębsze wytłumaczenie dlaczego dane zjawisko czy zależność występuje. Jeśli dowód Michaela Atiyaha zostanie uznany, może zainspirować innych matematyków, którzy postawią sobie za cel wyprowadzenie dowodu wprost.
Hipoteza Riemanna wiąże się z nietrywialnymi zerami liczby dzeta (ζ) w ciele liczb zespolonych. Liczby zespolone to rozszerzenie liczb rzeczywistych, w podobny sposób jak liczby rzeczywiste są rozszerzeniem liczb całkowitych. Często liczby zespolone przedstawia się na płaszczyźnie i zapisuje w formie a + bi. Zmienne a i b są liczbami rzeczywistymi, natomiast i nazywa się częścią urojoną i oznacza pierwiastek z liczby -1. Kwadrat liczby i to zatem nic innego jak liczba całkowita -1, dzięki temu można wykonywać obliczenia na liczbach zespolonych w podobny sposób jak rozwiązujemy równania z jedną zmienną.
Do tej pory tylko jeden, spośród problemów milenijnych został rozwiązany. W 2003 roku rosyjski matematyk Grigorij Perelman potwierdził Hipotezę Poincarego. Siedem lat później Instytut Matematyczny Claya przyznał Perelmanowi nagrodę w wysokości miliona dolarów, której jednak Rosjanin nie przyjął. Czy dowód Michael Atiyah zostanie przyjęty okaże się za jakiś czas, po tym jak środowisko naukowe spróbuje podważyć obliczenia angielskiego matematyka. | CHIP
