Tym samym jest on rekordowo szybko krążącą gwiazdą (a w zasadzie jej pozostałością) – o pięć sekund szybszą od poprzedniej rekordzistki. Za jej odkryciem stoją astronomowie z Uniwersytetu w Warwick, a ich ustalenia w tej sprawie są obecnie dostępne w formie pre-printu w serwisie arXiv.
Czytaj też: Kosmiczny Pac-Man „pożera” gwiazdy. Zdjęcie supernowej przywodzi na myśl kultową grę
Do ustalenia, że LAMOST J0240+1952 wykonuje pełen obrót w ciągu 24,93 sekundy naukowcom posłużyły instrumenty wchodzące w skład Wielkiego Teleskopu Kanaryjskiego. Aby podkreślić, jak niesamowicie niska jest wymieniona wartość, wystarczy dodać, iż Słońce obraca się wokół własnej osi średnio raz na 27 dni.
Oczywiście LAMOST J0240+1952, będący białym karłem oraz Słońce, noszące miano żółtego karła, to dwa zupełnie różne obiekty. Ten pierwszy zawdzięcza swoje błyskawiczne tempo rotacji obecności czerwonego karła, który dostarcza swojemu sąsiadowi gazu i materii. W efekcie LAMOST J0240+1952 zyskuje paliwo napędzające jego obrót wokół własnej osi.
LAMOST J0240+1952 to biały karzeł o okresie rotacji wynoszącym 24,93 sekundy
Co ciekawe, przedstawiciele tej samej uczelni w przeszłości przedstawili hipotezę zakładającą, że białe karły wchodzące w skład Drogi Mlecznej mogą być starsze niż pierwotnie sądzono. Obiekty te miałyby ulegać chłodzeniu oraz krystalizacji i składać się z jąder zawierających między innymi węgiel oraz stały tlen. Astronomowie przekonują, że obiekty te są o kilka miliardów lat starsze niż zakładano, a poświęcone im obserwacje mogłyby dostarczyć informacji na temat początków wszechświata.
Czytaj też: Brązowy karzeł inny niż wszystkie może ujawnić ogromną populację tych obiektów w Drodze Mlecznej
Jeśli chodzi o LAMOST J0240+1952 to jego masa wynosi co najmniej 0,7 masy Słońca – jest to minimalny próg wyjaśniający tempo rotacji tego obiektu. Jego rozmiary są jednak znacznie mniej imponujące, ponieważ przy stosunkowo dużej masie ten biały karzeł ma wielkość naszej planety. Jest to rzecz jasna związane z niezwykle wysoką gęstością tych obiektów, które w toku ewolucji zrzucają swoje zewnętrzne warstwy.
