W teorii (i na ekranie) rozwiązanie jest proste: wprowadzamy członków załogi w stan uśpienia, wysyłamy statek w przestrzeń kosmiczną, a kiedy już dotrze on do celu, to załoga zostaje wybudzona. W ten sposób nikt nie musi umierać ze starości w oczekiwaniu na odwiedzenie planety, do której dotarcie zajmuje na przykład 100 lat. Jak się pewnie domyślacie, w praktyce nic nie jest takie proste.
Czytaj też: W stronę Oumuamua poleci sonda. Jedna z teorii zakłada, że to statek pozaziemskiej cywilizacji
Nowymi badaniami, których celem było udzielenie odpowiedzi na pytania o hibernację i możliwość jej wykorzystania w podróżach kosmicznych, zajęli się Roberto F. Nespolo i Carlos Mejias z Millennium Institute for Integrative Biology oraz Francisco Bozinovic z Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego w Chile. Trójka naukowców postanowiła zbadać zależności między masą ciała a wydatkami energetycznym u zwierząt, które są w stanie ulegać hibernacji.
Hibernacja w teorii mogłaby być sposobem na długodystansowe podróże kosmiczne
W toku analiz autorzy publikacji dostępnej na łamach Proceedings of the Royal Society B określili minimalny poziom metabolizmu, który umożliwia komórkom przetrwanie w niskiej temperaturze i warunkach obniżonej zawartości tlenu. W przypadku zwierząt takich jak ludzie oszczędność energii po przejściu w stan głębokiej hibernacji byłaby niemal niezauważalna.
Czytaj też: Europa zawiera ciekłą wodę. Jeśli życie pozaziemskie istnieje to ten księżyc jest najlepszym kandydatem
Innymi słowy, różnica między zwykłym odpoczynkiem a stanem hibernacji byłaby prawdopodobnie na tyle mała w kontekście oszczędności energii, że wykorzystywanie tej drugiej metody mijałoby się z celem. Wygląda więc na to, że jeśli chcemy marzyć o podróżach międzygwiezdnych to – zamiast hibernacji – powinniśmy rozważyć przyspieszenie statków kosmicznych bądź przygotowanie się na perspektywę, w której dotarcie do celu będzie wiązało się ze śmiercią i narodzinami wielu pokoleń żyjących na pokładzie.
