Najprawdopodobniej wspomniane struktury nie powstały w tym samym czasie, lecz tworzyły się jedna po drugiej. Duży krater uderzeniowy w centrum zdjęcia jest poprzecinany zagłębieniami, co sugeruje, iż był on obecny, zanim wulkan Alba Mons został wypiętrzony, tworząc uskok Tantalus Fossae. Drugi co do wielkości krater uderzeniowy, widoczny po lewej stronie krateru centralnego, wydaje się natomiast nakładać na uskoki. Jest on więc najprawdopodobniej młodszy.
Czytaj też: To tu wylądował łazik Perseverance. Marsjański helikopter sfotografował historyczne miejsce
Im dokładniejsze są obrazy oraz ich analizy, tym więcej szczegółów można dostrzec. W tym przypadku w całym regionie widzimy wiele małych, rozgałęziających się dolin. Wydają się one przecinać bezpośrednio zagłębienia, co sugeruje, iż są od nich starsze.
Tantalus Fossae składa się z sieci marsjańskich uskoków
Widok topograficzny pokazuje, że północna (prawa) część jest związana ze znacznie niższym terenem niż południowa (lewa). Różnice są zdecydowane i mogą wynosić nawet trzy kilometry. Układ uskoków otacza rozległy, nisko położony wulkan marsjański znany jako Alba Mons, biegnąc wzdłuż jego wschodniej strony. I choć w teorii uskoki powinny przebiegać wzdłuż zboczy Alba Mons i łączyć się w miejscach, gdzie grunt jest najniżej położony, to zdjęcia tego nie pokazują.
Czytaj też: Marsjański krater zadziwia kształtem. Jak powstał?
Co to oznacza? Prawdopodobnie doliny muszą być na tyle stare, że pochodzą z czasów zanim pojawił się Alba Mons i ukształtował ten teren w taki sposób, jak ma to miejsce obecnie. Warto podkreślić, iż nazwa Tantalus Fossae odnosi się do Tantala, syna Zeusa i Pluto. Miał on zdradzić bogów, za co został skazany na stanie w wodzie pod drzewem owocowym. Kiedy chciał się napić, woda się cofała, natomiast gdy próbował jeść, gałęzie przesuwały się poza jego zasięg.
