Jak wyjaśniają przedstawiciele Uniwersytetu Illinois w Urbana-Champaign oraz Uniwersytetu w Houston, w toku prowadzonych przez nich badań wykorzystano algorytmy komputerowe, dwa różne polimery i druk 3D. Zaprojektowany materiał, w odpowiedzi na zmiany temperatury, rozszerza się i kurczy, a wszystko to bez konieczności wykonywania jakichkolwiek działań przez człowieka.

Czytaj też: Ten kamienny mur powstał bez udziału człowieka. Robot wkrótce „poda cegłę”

W praktyce miałoby to być przydatne na przykład w wytwarzaniu zaawansowanych robotów. Te, działając w sposób autonomiczny, mogą wchodzić w interakcje z otoczeniem. Szczegóły eksperymentów dotyczących materiału cechującego się tak przydatnymi właściwościami są dostępne w Science Advances.

Nowy materiał zachowuje się zupełnie inaczej w niskich i wysokich temperaturach. Może być wykorzystywany w projektowaniu autonomicznych robotów

Ten niebywały sukces nie byłby możliwy, gdyby nie możliwości zapewniane przez współczesne technologie. Członkowie zespołu badawczego wykorzystali modelowanie komputerowe, dzięki któremu opracowali projekt tytułowego kompozytu dwupolimerowego. Jego kluczową cechą jest zmienne zachowanie zależne od temperatury. Co istotne, reakcje te mogą być oparte na danych wprowadzonych przez użytkownika bądź dostarczonych przez autonomiczne czujniki.

Gdy temperatury są niskie, to materiał zachowaniem przypomina miękką gumę, ale kiedy wartości rosną, to zmienia się on w coś o właściwościach podobnych do sztywnego plastiku. Aby przekonać się, jak takie rozwiązanie będzie wyglądało w praktyce, naukowcy postanowili wykorzystać ten materiał do włączania świateł LED.

To oczywiście bardzo proste zastosowanie, ale ich potencjalna lista będzie znacznie dłuższa. Autorzy badania za przykład podają zmiany nośności robota, które mogą zachodzić wraz ze zmianą temperatury. Poza tym autonomiczne roboty mogłyby w ten sposób zdobywać informacje na temat tego, że mają się przystosować do wykonania danej czynności.

Czytaj też: Femtosekundowy laser stworzyli z zaskakującego materiału. To nowy rozdział w tej dziedzinie

Jak wyjaśniają, w ramach dalszych badań chcieliby wykorzystać tę samą technikę do dalszego zwiększania złożoności w zaprogramowanym bądź autonomicznym zachowaniu materiału. W grę będzie wchodzić na przykład zdolność do wyczuwania prędkości, z jaką będą w niego uderzały inne obiekty. To powinno z kolei zapewnić maszynom wykonywanie odpowiednich czynności w odpowiedzi na zagrożenia czyhające w terenie.