Około 1300 lat świetlnych od Ziemi znajduje się Mgławica Oriona, która jest najbliższym regionem formowania się masywnych gwiazd o złożonej i rozległej strukturze. Znajduje się w niej tzw. Poprzeczka Oriona (Orion Bar – brak oficjalnego polskiego odpowiednika), czyli grzbiet gazu i pyłu powstały w wyniku intensywnego promieniowania pobliskich, gorących, młodych gwiazd, który kształtem przypomina pręt.
Co się dzieje w Mgławicy Oriona?
Poprzeczka Oriona jest tzw. regionem zdominowanym przez fotony (PDR). Mianem tym określamy regiony w ośrodku międzygwiazdowym na styku gorącego zjonizowanego gazu i chłodnego gazu molekularnego. Poprzeczka Oriona ma idealną geometrię, więc może być kosmicznym laboratorium do badania cyklu życia wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych (WWA). Dotychczas w poprzeczce wykryto szerokie pasma emisji WWA.
Zespół astronomów z Instytutu Astronomii Rosyjskiej Akademii Nauk pod kierownictwem Marii S. Murgi, postanowił zbadać emisję w średniej podczerwieni w Poprzeczce Oriona poprzez analizę archiwalnych obserwacji fotometrycznych i spektroskopowych tego regionu.
Badamy emisję w średniej podczerwieni (IR) w regionie fotodysocjacji Poprzeczki Oriona, wykorzystując archiwalne obserwacje fotometryczne i spektroskopowe z teleskopów UKIRT, Spitzer, ISO i SOFIA. W szczególności, rozważamy gęstości strumienia pasm emisyjnych przy 3,3; 3,4; 3,6; 6,6; 7,7 i 11,2 µm w kilku lokalizacjach oraz widmo od 3 do 45 µm w jednej lokalizacji.Maria S. Murga
Naukowcom udało się obliczyć rozmiar, stan uwodnienia i rozkłady ładunków WWA w różnych pozycjach w Poprzeczce Oriona. Zebrane wyniki wykorzystano do symulacji widm świetlnych.
Czytaj też: Spektakularna mgławica N44 w obiektywie Kosmicznego Teleskopu Hubble’a
Badania wykazały, że utrata węgla przez WWA w Poprzeczce Oriona jest ograniczona przez liczbę atomów węgla na poziomie 60, a pasmo przy 3,4 µm można związać z dodatkowymi atomami wodoru. Prawdopodobnie duże jony dodatnie dominują na powierzchni tego PDR, a małe obojętne WWA i jony ujemne są skryte w obłoku molekularnym.
O szczegółach odkrycia można przeczytać na serwerze pre-printów arXiv.
