Fińscy badacze stoją także za publikacją zamieszczoną na łamach Nature Chemistry, w której wyjaśniają, jak kontrolowali powstawanie tzw. samoorganizującej się monowarstwy. Wpływali w ten sposób na tempo, w jakim woda spływała po powierzchni poszczególnych materiałów.
Czytaj też: Ten materiał sam się układa i wytwarza energię. Wyjątkowa technologia wygląda jak z przyszłości
W teorii, jednolity skład chemiczny powierzchni powinien prowadzić do szybszego spływania po niej wody. Ale czy zawsze tak będzie? Z przeprowadzonych w ostatnim czasie eksperymentów wynika, że niekoniecznie. Na przykład powierzchnia objęta badaniami, powstała na bazie krzemu i pokryta samoorganizującą się monowarstwą, wykazywała bardzo imponujące, ale i zaskakujące właściwości.
Wspomniane monowarstwy, choć mogą poruszać się jak ciecz, to są związane z powierzchnią poniżej. Eksperci porównują je do czegoś w rodzaju smaru zapewniającego poślizg kropelkom poruszającym się po wybranych powierzchniach. Kluczowe w kontekście prowadzonych badań było to, że ich autorzy mogli kontrolować ilość tej samoorganizującej się monowarstwy.
Powierzchnia materiału pokryta SAM, czyli samoorganizującą się monowarstwą, może w odpowiednich okolicznościach zyskać na śliskości
Jak się okazało, przepływ wody po powierzchni nabierał tempa zarówno w przypadku, gdy monowarstwa była zbyt gruba bądź zbyt cienka. Złotym środkiem była więc konfiguracja, w której woda przylegała do monowarstwy, a w konsekwencji – także do powierzchni materiału. Wytwarzając rekordowo śliską powierzchnię, naukowcy utorowali drogę do wielu potencjalnych zastosowań. Jakie możemy wymienić?
Przede wszystkim mówi się o transporcie ciepła, na przykład w rurach grzewczych. Poza tym możemy sobie wyobrazić wykorzystanie takich warstw w celu usuwania lodu z różnych powierzchni, zapobiegania parowaniu czy też projektowaniu powierzchni o właściwościach samoczyszczących.
Czytaj też: Oto najtwardszy materiał znany nauce. Wcale nie chodzi o diament
Aby nie było zbyt pięknie, trzeba też zwrócić uwagę na pewne problemy. Wśród nich wymienia się przede wszystkim to, że kiedy samoorganizująca się monowarstwa jest bardzo cienka, to może być łatwo usuwana z powierzchni – nawet, jeśli nie jest to pożądane. Sama koncepcja jest natomiast słuszna i z pewnością będzie badana pod kątem komercyjnego jej wykorzystywania.
