Rakieta wystrzelona z mobilnej wyrzutni to coś wielkiego dla Turcji
Pod koniec lipca 2025 roku, podczas targów obronnych w Stambule, turecki koncern Roketsan oficjalnie zaprezentował publiczności wersję pocisku oznaczonego jako Tayfun Block-4. Z kolei kilka miesięcy później, bo 12 grudnia, doszło do jego kolejnego udanego testu i ponoć nawet rozpoczęcia masowej produkcji.
Pocisk został odpalony z dwukontenerowej, mobilnej wyrzutni TEL, zamontowanej na podwoziu ciężarówki 8×8. Taki wybór nie jest przypadkowy, bo mobilność stanowi dziś kluczowy atut systemów rakietowych, znacząco utrudniając ich wykrycie i zniszczenie przed użyciem. Ten test zdaje się tym samym potwierdzać, że Turcja nie poprzestaje na pokazach prototypów, ale konsekwentnie zmierza w kierunku pełnej operacyjności i masowej produkcji tej broni.
Nie byle jaki pocisk. Mach 6 i ponad 1000 kilometrów zasięgu
Co właściwie sprawia, że nowy Tayfun przykuwa taką uwagę? Klucz do odpowiedzi na to pytanie leży w definicji broni hipersonicznej, bo są to głównie pociski zdolne do osiągania prędkości przekraczających Mach 5, czyli ponad 6100 kilometrów na godzinę przy jednoczesnej zdolności do manewrowania w trakcie lotu w atmosferze. Takie połączenie ogromnej prędkości i zwinności stanowi poważne wyzwanie dla klasycznych systemów obrony przeciwrakietowej.
Czytaj też: Lotnicza potęga w pancernych kolosach. Takiej broni czołgi jeszcze nie miały, a zmieni ona wojnę
Szacunki dotyczące tureckiego systemu wskazują, że może on osiągać prędkość około Mach 6, co przekłada się na mniej więcej 7350 km/h, a w optymalnych warunkach prawdopodobnie nawet więcej. Jego zasięg operacyjny, przekraczający 1000 kilometrów, klasyfikuje go z kolei jako pocisk balistyczny średniego zasięgu, znany pod angielskim skrótem MRBM. Sama konstrukcja opiera się na dwustopniowym napędzie na paliwo stałe i wykorzystuje manewrujący pojazd powrotny, co zwiększa precyzję i utrudnia przechwycenie. Cały pocisk ma około 7-8 metrów długości, a jego waga startowa najprawdopodobniej przekracza pięć ton.
Czytaj też: Po Shahedach czas na odrzutowy odpowiednik. Co wiemy o nowym dronie kamikadze Iranu?
Wprowadzenie do służby pocisku Tayfun nieuchronnie zmieni strategiczną układankę we wschodniej części Morza Śródziemnego. Turcja od lat prowadzi zresztą konsekwentną politykę budowy strategicznej autonomii w ramach struktur Sojuszu Północnoatlantyckiego, czego dowodem są rodzime projekty takie jak czołg Altay, okręt desantowy TCG Anadolu czy perspektywiczny myśliwiec Kaan. Hipersoniczny pocisk to kolejny, bardzo wymowny element tej układanki. Dla całego sojuszu NATO fakt, że drugim po Stanach Zjednoczonych krajem sojuszu dysponującym operacyjną bronią hipersoniczną stała się Turcja, jest wydarzeniem o doniosłym znaczeniu. W kontekście intensywnego rozwoju podobnych technologii przez Rosję i Chiny, wzmocnienie możliwości sojuszu w tym obszarze jest istotne. Warto przy tym zaznaczyć, że Turcja nie jest związana postanowieniami Reżimu Kontroli Technologii Rakietowych, co teoretycznie daje jej większą swobodę w ewentualnym eksporcie tej technologii.
Co hipersoniczny Tayfun oznacza dla sojuszu i regionu?
Udane testy Tayfuna bez wątpienia wzmacniają pozycję Turcji jako regionalnego mocarstwa o coraz większych aspiracjach technologicznych. Dla NATO to z jednej strony wzmocnienie potencjału odstraszania na flankach sojuszu, a z drugiej kolejny przykład na to, że centrum potęgi w sojuszu może się stopniowo przesuwać. Ostatecznie, rozwój broni hipersonicznej przez kolejne państwo tylko potwierdza, że technologiczny wyścig zbrojeń w tej dziedzinie nabiera tempa, a mapa globalnych zdolności militarnych rysuje się na nowo. Turcja zdecydowanie zaznaczyła na niej swoją obecność.