Pierwszy z nowo opisanych gatunków to Ceratosuchops inferodios, natomiast drugi zyskał nazwę Riparovenator milnerae. Oba cechowały się posiadaniem wydłużonej czaszki, przypominającej tę występującą u krokodyli. O ile wiedza na temat pierwszego z gatunku wynika z analiz kilku fragmentów czaszki, tak ten drugi jest znany z fragmentów czaszki i kości ogonowych.
Czytaj też: Tyranozaury nie zawsze królowały na Ziemi. Inny dinozaur znajdował się przed nimi na szczycie
Pozostałości sprzed milionów lat znajdowały się w obrębie miejscowej plaży. Łącznie paleontolodzy wydobyli ponad 50 kości wchodzących w skład skał, które stanowią część formacji Wessex, powstałej ponad 125 milionów lat temu, w okresie wczesnej kredy. Co ciekawe, wcześniej na terenie Wielkiej Brytanii znaleziono zaledwie jeden stosunkowo kompletny szkielet spinozaura. Należał on do tzw. barionyksa i został wydobyty w 1983 roku.
Spinozaury były największymi lądowymi drapieżnikami
Spinozaury były teropodami o imponujących rozmiarach – osiągały kilkanaście metrów długości, a niektóre badania sugerowały, że ich masa dochodziła do nawet 20 ton. W związku z tym przysługuje im miano największych lądowych drapieżników. Wygrywają pod tym względem między innymi ze słynnym Tyrannosaurusem rexem.
Szczególnie interesujący w przypadku tej rodziny jest fakt, że spinozaury wydawały się żywić zarówno ofiarami żyjącymi na lądzie, jak i w wodzie. Ze względu na budowę czaszki oraz przypuszczalne polowanie na ryby, rzeczone dinozaury mogły prowadzić ziemnowodny tryb życia. Naukowcy chcieliby lepiej zrozumieć, w jaki sposób na przestrzeni milionów lat doszło do zmian, które spowodowały, iż spinozaury zmieniły się z typowo lądowych drapieżników w ziemnowodne.
Czytaj też: Znaleźli dwa dinozaury sprzed 130 mln lat. Były prawdziwymi gigantami
Dokładne ustalenia w tej sprawie zostały opublikowane na łamach Scientific Reports i sugerują, że objęte badaniami drapieżniki posiadały długie pyski i cylindryczne zęby. W przypadku typowo lądowych drapieżników można by natomiast oczekiwać obecności “szablastych” ostrzy. Między innymi z tego względu Ceratosuchops inferodios jest porównywany do współcześnie żyjących czapli, które polują poprzez nieruchome stanie w wodzie i atakowanie dziobem przepływających wokół ryb.