Wyniosła bowiem około 27,7%. Naukowcy związani z całym przedsięwzięciem reprezentują Indian Institute of Technology Indore. Dzięki zaproponowanej przez nich metodzie możliwe powinno być produkowanie cienkowarstwowych ogniw słonecznych w oparciu o tlenek bizmutu miedzi (CuBi2O4).
Czytaj też: Żadne państwo na świecie nie zainstalowało tylu paneli słonecznych. Chiny biją świat na głowę
Jak wyjaśnił główny autor badań, Vishesh Manjunath, wcześniej pojawiły się dwa raporty poświęcone temu związkowi powiązane z fotowoltaiką. W pierwszym CuBi2O4 został wykorzystany do fabrykacji ogniw słonecznych wrażliwych na barwniki. W drugim był natomiast modelowany ze złożoną architekturą urządzenia.
To, co odróżnia nowe podejście od wcześniejszych, to projektowanie ogniw zbliżonych do prostszej architektury urządzenia perowskitowych ogniw słonecznych. Co więcej, koszt takich ogniw może być znacznie niższy od kosztu konwencjonalnych ogniw z krzemu krystalicznego. Wszystko to dzięki dostępnym protokołom syntezy CuBi2O4. Badacze dodaje jednocześnie, że synteza cienkich warstw CuBi2O4 o niskiej gęstości defektów powinna być poddana dalszym analizom, a najbardziej opłacalny proces zostałby w takich okolicznościach dostosowany do masowej produkcji.
W dotychczasowej formie cienkowarstwowe ogniwa słoneczne osiągnęły wydajność 27,7%
W toku badań członkowie zespołu zaprojektowali ogniwo z podłożem wykonanym ze szkła z tlenku cyny domieszkowanego fluorem, różnymi rodzajami warstw buforowych, absorberem CuBi2O4 oraz metalowym kontaktem opartym na złocie. Plan zakłada, by ogniwa, światło niebieskie i inne światło o wysokiej energii było absorbowane na interfejsie. Z kolei światło o niskiej energii, takie jak światło czerwone, byłoby absorbowane, gdy grubość absorbera jest podwyższona.
Czytaj też: Panele słoneczne niczym billboardy reklamowe. Proste rozwiązanie daje świetne efekty
Dotychczasowa sprawność wyniosła 27,7%, co udało się osiągnąć przy konstrukcji ogniwa z warstwą buforową wykonaną z siarczku cyny. Model z warstwą buforową z dwusiarczku wolframu i zoptymalizowany absorber światła CuBi2O4 o grubości 900 nm zapewniły natomiast rezultat rzędu 22,84%. Szczegółowe ustalenia w tej sprawie zostały opublikowane na łamach Solar Energy.
