Nauka jest niedofinansowana. Media ją spłycają. A naukowcy są zbyt heremetyczni. Badania naukowe powinny być bardziej praktyczne. Biznes podchodzi do badań bez widoku dłuższej perspektywy. Urzędnicy nie rozumieją świata nauki. Jesteśmy w tyle za Zachodem.

Spotkanie na szczycie pomiędzy prezesami Facebooka i Axel Springera wydaje mi się w pewien sposób groteskowe. Panowie podali sobie ręce, zgodzili się w wielu punktach i ogłosili współpracę na wielu płaszczyznach. Tymczasem obu prezesów tak naprawdę więcej łączy niż dzieli.

Jestem 40-letnim facetem, który, tak jak miliard ludzi na świecie, walczy z nadwagą. Przyczyn tego stanu może być wiele: uwarunkowania genetyczne, brak równowagi hormonalnej (np. niedoczynność tarczycy), zaburzenia snu… Nie ulega też wątpliwości, że na skutek wzrostu postępu technologicznego zmniejszył się wydatek energetyczny wynikający z codziennej aktywności ruchowej i stałej pracy zawodowej. Mówiąc normalnie – za mało się ruszam.

Przez dekady narosło wiele mitów i stereotypów wokół tematyki gier. Czy na pewno gracz to pryszczaty nastolatek płci męskiej, który nie potrafi poradzić sobie z życiem? Temu obrazowi przeczą najnowsze badania, a także niedawno zakończone światowe finały Intel Extreme Masters w Katowicach.

Najwyższa Izba Kontroli przyjrzała się sposobowi nauczania matematyki w naszym kraju i stwierdziła, że jest źle. Wniosek – skoro źle uczy się matematyki, nie należy się dziwić marnym wynikom z egzaminów maturalnych z tego przedmiotu. W takim razie, czy uczciwe jest poddawanie egzaminowi osób, którym nie zapewniło się solidnego przygotowania? Zdaniem NIK-u – nie.

Gdy androidy marzą o elektrycznych owcach, my marzymy o androidach. Oczywiście nie o tych zabójczych z „Blade runnera”, za którymi uganiał się Harrison Ford. Nam się marzy Andrew z “Pozytronowego człowieka” albo Anita, bohaterka serialu „Humans”. Czy jesteśmy jednak na nie gotowi? Czy jesteśmy gotowi na niezależne byty wykorzystujące potęgę SI, skoro nie radzimy sobie z naszym własnym gatunkiem?

Tytułowe zdanie przychodzi mi na myśl, kiedy widzę kolejne artykuły lub wpisy na FB o tym, jak drzewiej ludzie funkcjonowali bez internetu i komputerów. Podwórka były pełne dzieci, nogi posiniaczone, a tylko nawoływania rodziców przypominały, że czasem trzeba zjeść obiad i odrobić lekcje. Dorosłym też było lepiej – mieli wszystko, choć nie było nic i nie musieli uczestniczyć w wyścigu szczurów odziani w garnitury.

“Dzień dobry, czy rozmawiam z panem Damianem Kwiek?” (zapis oryginalny). “Z Damianem Kwiekiem, tak”. “Dzwonię w imieniu firmy X., specjalnie dla pana mamy ofertę optymalizacji podatkowej. Byłby pan zainteresowany udoskonaleniem swoich rozliczeń?” “Nie, dziękuję”. “Ale dlaczego?” Tak rozpoczyna się większość moich rozmów z telemarketerami. Statystycznie powinno być ich 10 w miesiącu, ale ja mam 2 lub 3 razy więcej. A wy?

Stephen Hawking był pesymistą i twierdził, że lepiej, abyśmy nie spotkali obcej cywilizacji, bo mogłoby się to dla nas źle skończyć. Porównał sytuację ludzkości do sytuacji rdzennych mieszkańców Ameryki po tym, jak Krzysztof Kolumb odkrył nowy ląd. Podobny motyw kontaktu z obcą cywilizacją pojawia się także w cyklu powieści Arthura C. Clarke’a pt. “Odyseja kosmiczna”. Tam obcy nie są do nas przyjaźnie nastawieni. Jednak wcale nie trzeba zaglądać głęboko w bezmiar kosmosu, aby przekonać się, że obcy są wśród nas. Ostatnio znów byli bardzo aktywni.

Mowa jest dla nas czymś tak oczywistym, że na co dzień nawet nie myślimy o tym, że jej używamy. Żaden z innych gatunków na Ziemi nie wypracował tak wyrafinowanego systemu komunikacji. A teraz Polacy mogą rozmawiać również ze swoim smartfonem. Bajer czy korzyść? Skłaniam się ku drugiej odpowiedzi.

Ostatnio nasiliły się informacje dotyczące działań wywiadowczych prowadzonych przez chińskich producentów elektroniki użytkowej. W tym samym czasie ambasador USA w Polsce jednym listem załatwia sprawę ustawy, która mogła “wyciąć” z naszego rynku Ubera. Informacja i technologie zastąpiły w XXI wieku czołgi.

Idą święta. Będziemy sobie życzyli wszystkiego dobrego, najlepszego, sukcesów i wzajemnie. Kluczowym elementem są oczywiście życzenia zdrowia. Całkiem słusznie. Tylko bez sensu, skoro w Polsce wszyscy palą: od noworodków po seniorów. Wprawdzie większość zapewne biernie, ale jednak. Skąd ten wniosek? Tłumaczę poniżej.